De Blues doorheen de geschiedenis: The Ninetees and on

Spotify-afspeellijst

Wat vooraf ging

 The ninetees

In de slipstream van de broers Jimmie en Stevie Ray Vaughan werd in de jaren '90 de weg geplaveid voor een jongere generatie bluesartiesten waaronder Kenny Wayne Shepherd, Jonny Lang, Coco Montoya, Sonny Landreth, Chris Duarte en de Britse bluesrock-gitaarheld Gary Moore.

Robert Johnson



In 1990 werd "The Complete Recordings" van Delta blueslegende Robert Johnson uitgebracht. Het album bevat opnames van Robert Johnson uit de periode 1936 - 1937 en bevat alle opnames die bestaan van de blueslegende, met uitzondering van een versie van "Travelling Riverside Blues".

De recordverkoop van het album  - meer dan een miljoen kopijen - prikkelde andermaal heel wat muziekliefhebbers om op zoek te gaan naar de roots van rockmuziek in het algemeen, en blues in het bijzonder. Ook gitaargod Eric Clapton roerde zich opnieuw en brak een record door in 1991 een serie van 24 opeenvolgende concerten te spelen in de Royal Albert Hall in Londen, concerten die aanleiding gaven tot het live-album "24 nights". Op verzoek van Clapton maakte Buddy Guy deel uit van de line-up, waardoor ook zijn populariteit een nieuwe boost kreeg.

Buddy Guy

Buddy Guy werd geboren in 1936, diep op het platteland van Louisiana. Op kinderleeftijd bespeelde hij een met naalden en verfblikken in elkaar getimmerde "diddley bow". Later kreeg hij van zijn vader een versleten akoestische gitaar waarmee hij in 1957 voldoende geld bij elkaar speelde voor een busticket naar bluesstad Chicago.

Buddy Guy
In Chicago belandde Buddy Guy onder de invloedrijke vleugels van bluesicoon Muddy Waters. Een gitaarcompetitie in 1958 leverde hem een platencontract op. De start bij Chess Records verliep echter heel moeizaam; Leonard Chess vond het nieuwe gitaargeluid van Buddy Guy slechts "lawaai" en Guy kreeg een achtergrond-rol toebedeeld als sessie-gitarist voor onder meer Muddy Waters, Howlin' Wolf, Little Walter, Sonny Boy Williamson II en Koko Taylor. Met Junior Wells bracht hij in 1965 het album "Hoodoo Man Blues" uit.

De muziekcarrière van Buddy Guy kreeg een pas een stevige boost tijdens de bluesrevival van de late jaren '80 en de beginjaren '90, dankzij de steun van Eric Clapton die aandrong dat Buddy Guy zou meespelen bij de opnames van zijn live album "24 nights". Buddy Guy tekende bij Silvertone Records en bracht in 1991 het overtuigende album "Damn Right, I've Got The Blues" op de markt. Het album werd een succes, mede dankzij de vernieuwde aandacht voor de blues na de uitgave van "The Complete Recordings" van de mysterieuze deltablues-legende Robert Johsnon, mede ook dankzij Eric Clapton die Buddy Guy bestempelde als de "grootste onder de levende bluesartiesten".

Buddy Guy 's muziek wordt vaak ingedeeld onder de noemer "Chicago Blues". De charismatische Buddy Guy, bekend om zijn "bollekesgitaar", is echter een zeer veelzijdige artiest en een gepassioneerd muzikant die, vaak balancerend tussen extremen, elke bluesvorm in zijn muziek weet te integreren. Zijn gitaar spreekt, fluistert, huilt en schreeuwt de blues. En na elke elke ontroerende of explosieve gitaarlick tovert de man een onweerstaanbare glimlach op zijn gezicht. Buddy Guy was en is een meester-entertainer die een grote invloed uitoefende op zowel Eric Clapton als op Jimi Hendrix.


U2 en B.B. King

"When Love Comes To Town" werd geschreven door Bono, leadzanger van U2, voor B.B. King. Het nummer verscheen als single in april 1989 en is te beluisteren op U2's DVD en album "Rattle And Hum" en leverde B.B. King een nieuwe schare fans op. Omdat het voor hem werd geschreven, speelde B.B. King het nummer ook vaak zelf tijdens zijn vele live-optredens. 

Kenny Wayne Shepherd

Kenny Wayne Shepherd
De muzikale autodidact Kenny Wayne Shepherd werd in 1977 in Shreveport, Louisiana geboren als Kenny Wayne Brobst. Op zevenjarige leeftijd ontmoette hij, dankzij zijn vader die concerten organiseerde, de Texaanse blueslegende Stevie Ray Vaughan. Op dertienjarige leeftijd kreeg Shepherd ook zelf de kans om zijn talent op een podium te demonstreren. Demo-opnames en vooral een video-opname van zijn eerste podiumpresentatie leidden meteen tot een contract bij Giant Records. Vanaf 1995 scoorde hij meerdere hits waaronder het nummer "Blue on Black".

In 2007 reisde Kenny Wayne Shepherd door het platteland van de Verenigde Staten om te jammen met de laatste overgebleven authentieke bluesmuzikanten. Het muzikale reisverhaal wordt verteld op de CD en DVD "10 Days Out - Blues From The Backroads".

Coco Montoya

Coco Montoya
Coco Montoya werd geboren op 2 oktober 1951 in Santa Monica, California en bespeelde op kinderleeftijd zowel de drums als de gitaar. Een concert van Albert King in 1969 wekte zijn passie voor de blues. In het midden van de jaren '70 werd hij uitgenodigd om als drummer mee te spelen in de band van "Master of Telecaster" Albert Collins. Albert Collins beschouwde Coco Montoya als zijn zoon. Hij leerde hem niet alleen de fijne knepen van de bluesgitaar, Coco Montoya maakte via Collins ook kennis met het leven van een bluesartiest.
Na vijf jaar trouwe dienst verliet Coco Montoya de band van Collins waarna hij in de vroege jaren '80 aan de slag ging als gitarist van John Mayall & the Bluesbreakers. Vanaf 1995 werkte Coco Montoya als solo-artiest. Coco Montoya bespeelt als linkshandige een rechtshandige gitaar.

Jonny Lang

Jonny Lang
De Amerikaanse blues- en gospelzanger Jonny Lang werd geboren in 1981 en groeide op in een muzikaal gezin. Op zijn twaalfde nam hij gitaarlessen bij Ted Larsen, gitarist van de lokale Bad Medicine Blues Band. Na een leerperiode van een jaar stapte Jonny Lang zelf mee in de band, die meteen herdoopt werd tot Kid Jonny Lang & The Big Bang.

Als 15-jarige knul bracht Jonny Lang's in januari 1997 zijn platina-album "Lie To Me" op de markt. Van dit album werden maar liefst twee miljoen platen verkocht. Jonny Lang speelde intussen samen met de grote legendes B.B. King, The Rolling Stones, Aerosmith en Buddy Guy.

Sonny Landreth

Sonny Landreth
Clyde Vernon "Sonny" Landreth werd geboren in 1951 in Mississippi en settelde zich in Lafayette (Louisiana), de thuishaven van de zydeco waar hij zijn muzikale loopbaan startte als enige blanke lid van de Clifton Chenier's Red Hot Louisiana Band. In 1981 bracht hij zijn eerste album "Blues Attack" uit. Landreth speelde ook in de band van John Hiatt en met John Mayall and the Bluesbreakers.

Landreth speelt slide-gitaar en fixeert de bottleneck op zijn pink terwijl hij met de overige vingers gedeeltelijke akkoorden zet. Met deze "behind the slide-techniek" creëerde hij een heel kenmerkende sound waarmee hij de titel "King of Slydeco" verwierf.

Masters of the Blues

In 1997 laat Beale Street Blues Boy, Mr. B.B. King, zich joviaal bijstaan door een rits andere grote namen uit de  blueswereld. Na vijftig jaar op de planken toont de grootmeester dat hij de blues nog steeds koestert; The thrill ain't gone! "Paying The Cost To Be The Boss" is een nummer van B.B. King uit 1968. Op John Lee Hooker's album "Mr. Lucy" betuigt Sir Van Morisson zijn eer aan de boogieman met het duet "I cover the waterfront". De zang kabbelt dromerig heen en weer tussen de zang van beide heren, golvend als de eindeloze Atlantische oceaan die de Verenigde Staten van Ierland gescheiden houdt. Met het integrale bluesalbum "From The Cradle" toont Eric Clapton zich als de ware bluesman. "Five Long Years" is een bluessong uit 1952 van pianist Eddie Boyd.

Otis Taylor

Otis Taylor & Band

De Colorado-bluesman Otis Taylor werd geboren in 1948. Als jongeling speelde hij banjo, tot hij vernam dat de banjo, van oorsprong een Afrikaans instrument, mede door de denigrerende black-face minstrel-shows was uitgegroeid tot een uitsluitend blank bluegrass-instrument. Taylor concentreerde zich vanaf dan op de gitaar en de mondharmonica en speelde in meerdere bluesbands. In 1977 verliet hij echter de muziekbusiness om zich als zakenman toe te leggen op een antiekzaak, gevolgd door een baan als professioneel wielercoach.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan: in 1995 keerde Otis Taylor terug naar de muziek. Sedertdien bracht hij veertien blues albums uit. In zijn vaak ongepolijste muziek verhaalt hij over het harde leven van de zwarte gemeenschap en bezingt hij zware thema's als onrechtvaardigheid, conflicten, racisme, tirannie en moordpartijen. Hij maakt uitvoerig gebruik van dronende akkordenprogressies en elektronische delay, waardoor zijn muziekstijl de naam "Trance Blues" kreeg. De dynamische versie van "Hey Joe" - gekend als debuutsingle van The Jimi Hendrix Experience - behoort tot het vaste live-repertoire van Taylor. Anne Harris tilt het nummer als violiste mee naar ongekende hoogte.


Keb' Mo'

Keb' Mo'
Keb' Mo' is de artiestennaam van singer-songwriter Kevin Moore, geboren in 1951. Hij groeide op in Los Angeles waar hij zich toelegde op funk en blues. Beïnvloed door een reis naar de Mississippi Delta evolueerde zijn muziek naar zachtere, semi-akoestische blues. In 1994 bracht hij het album "Keb' Mo'" uit waarmee hij zijn reputatie als vaste waarde in de bluesmuziek vastlegde. Keb' Mo' had ook de eer om de rol van Robert Johnson, Keb' Mo's belangrijkste inspiratiebron, te vertolken in de documentaire "Can't You Hear the Wind Howl?" van Peter W. Meyer.




Eric Bibb (°1951)

Eric Bibb
    Eric Bibb, geboren in 1951, groeide op in een talentvolle muzikale familie. Zijn vader was, naast folk-muzikant, ook activist en stapte bij de optocht in Selma mee aan de zijde van Dr. Martin Luther King. Zijn oom, John Lewis was een befaamde jazz-pianist bij het Modern Jazz Quartet.

    Op zevenjarige leeftijd kreeg Eric Bibb zijn eerste akoestische gitaar in handen. Bob Dylan gaf hem de raad "to keep in simple, forget all the fancy stuff". Bibb spijbelde soms van school en pretendeerde ziek te zijn om de hele dag naar muziek te luisteren. Op zestienjarige leeftijd werd hij uitgenodigd om mee te spelen in de huisband van een Amerikaanse televisie-show. Op 19-jarige leeftijd verhuisde hij naar Parijs, waar zijn invloed voor de blues werd aangewakkerd. Sedertdien leidt hij een druk leven als bluesartiest.

    Migration Blues

    De bescheiden blues-troubadour Eric Bibb brengt verfijnde, gospelachtige delta blues. Eric Bibb is ook heel begaan met de sociale problematiek. In 2017 bracht hij “Migration Blues” op de markt, een album dat vertelt over de migratiegeschiedenis in de Verenigde Staten, maar ook over de toegenomen stroom aan vluchtelingen in Europa. Het album staat vol pakkende pareltjes, zoals "Refugee Moan", het sterke "Delta Gataway" en "Diego's Blues". Maar ook zonder woorden weet Eric Bibb een kleurrijk verhaal te vertellen, luister maar naar dit fragment uit de instrumentale titeltrack van het album: “Migration Blues".

    Maar ook zonder woorden weet Eric Bibb een kleurrijk verhaal te vertellen, zoals in de de instrumentale titeltrack van het album: “Migration Blues.

    Eric Bibb beschouwt zichzelf een wereldburger, en migratie is voor hem een opportuniteit om elkaar beter te leren kennen als één volk. Maar ik laat hem deze inspirerende boodschap heel graag zelf vertellen.


    Susan Tedeschi

    Susan Tedeschi
    Susan Tedeschi, vaak omschreven als een fusie tussen Bonnie Raitt en Janis Joplin, werd geboren in 1970 in Boston en speelde al op zesjarige leeftijd mee in een Broadway musical. Op jonge leeftijd luisterde ze naar albums van Lightnin' Hopkins en Mississippi John Hurt. In 1993 vormde ze de Susan Tedeschi Band. In 1998 bracht ze samen met gitarist Sean Costello het album "Just Won't Burn" op de markt, een album dat met lovende kritieken onthaald werd bij bluesliefhebbers. Sedertdien verzorgde ze heel veel optredens in de Verenigde Staten en daarbuiten, met wereldwijd toenemende populariteit.

    Susan Tedeschi trouwde in 2001 met Derek Trucks, de slide gitarist van The Allman Brothers Band. Met haar krachtige soulstem en zijn slide gitaar waren ze het perfecte bluespaar om samen te toeren onder de naam Soul Stew Revival. In 2010 vormden ze de Tedeschi Trucks Band, een twaalfkoppige band die voldoende talent in huis heeft om meerdere muziekstijlen ten berde te brengen.

    R.L.Burnside

    R.L. Burnside
    Ook Robert Lee Burnside haalde zijn inspiratie bij John Lee Hooker's "Boogie Chillen". Niemand minder dan Mississippi Fred McDowell leerde hem gitaar spelen, in zijn geboorteplaats Lafayette County in Mississippi.
    Burnside kende een hard leven. Op zoek naar werk trok hij in de jaren '50 naar Chicago. In de tijdspanne van een jaar werden er echter zijn vader, twee broers en twee ooms vermoord. Ook R.L. Burnside werd aangeklaagd voor moord en verbleef een tijd in de Parchman Prison Farm.

    In de jaren '90 richtten Peter Lee en Matthew Johnson, redacteurs van het magazine "Living Blues", in de jaren '90 het label Fat Possum Records op met als doel de oude bluesmannen weer op plaat te zetten. Pas toen raakte de naam van R.L. Burnside gekend.
    In 2001 overleed zijn vriend Junior Kimbrough waarna Burnside geen studiowerk meer deed en enkel nog tourde. Toen hij later een zware hartaanval kreeg, verboden de artsen hem om nog verder alcohol te nuttigen. Volgens Robert Lee kon hij om die reden ook geen gitaar meer spelen. Hij overleed in 2005 op 78-jarige leeftijd.

    R.L. Burnside staat gekend om zijn zwaar dreunende blues, passend bij het subgenre "North Mississippi Hill Country Blues". Zijn ritmes zijn vaak gebaseerd op de "five and drum". Burnside had ook een krachtige stem die rijker werd met de leeftijd. Tijdens zijn optredens vertelde hij vaak lange moppen of Afrikaanse verhaaltjes.

    Ali Farka Touré

    Ali Farka Touré
    De Malinese zanger en multi-instrumentalist Ali Farka Touré werd geboren in 1939 aan de oever van de Niger in Bamako, het huidige Mali. Ali Ibrahim Touré was de oudste van tien zonen en de enige die de volwassenheid bereikte. Naar Afrikaanse traditie kreeg hij van zijn ouders de bijnaam "Farka" of "ezel" omwille van zijn koppige karakter en zijn doorzettingsvermogen. Maar laat het duidelijk zijn, Farka Touré is "the donkey where nobody climbs on!".

    Ali Farka Touré verwierf zijn wereldwijde bekendheid nadat hij in 1994, samen met Ry Cooder, het album "Talking Timbuktu" uitbracht. Omwille van zijn repetitieve, hypnotische gitaarlijnen en zijn wereldwijde bekendheid wordt hij vaak omschreven als "de Afrikaanse John Lee Hooker". Hij werkte ook samen met meester-koraspeler Toumani Diabaté en met de Amerikaanse blues- en reggaeman Correy Harris.
    In 2004 werd Farka Touré burgemeester van Niafunke, waar hij op eigen kosten wegen liet opknappen en rioleringen aanleggen. In 2006 verloor Ali Farka Touré op 66-jarige leeftijd de strijd tegen botkanker.
    Ali Farka Touré is een van de meest invloedrijke Afrikaanse muzikanten en brengt een mix van Malinese volksmuziek en Amerikaanse blues. Martin Scorsese omschreef de muziek van Ali Farka Touré als "De DNA van de blues".

    Johnnie Taylor

    Johnnie Taylor
    Johnnie Taylor, "The pholosopher of soul", werd geboren in 1934 en groeide op in West-Memphis. Als tiener was hij actief in enkele gospelkoortjes. Later legde hij zich toe op verschillende muziekstijlen van blues over soul en rock tot disco en popmuziek. In de jaren '50 zong hij vaak met samen met het invloedrijke gospelkoor van Sam Cooke, The Soul Stirrers. Nadat Sam Cooke in 1957 koos voor een solo carrière werd zijn plaats bij The Soul Stirrers ingenomen door Johnnie Taylor, wiens stem veel gelijkenisssen vertoonde met die van Cooke. Johnnie Taylor heeft ook op veel platen van Booker T and the MG's meegezongen.

    In 1976 had Johnnie Taylor een wereldwijde hit met het funky "Disco Lady". In de jaren '80 werkte Taylor als DJ op het radiostation KKDA in Dallas, onder de roepnaam "The Wailor, Johnnie Taylor" en in 1996 bracht hij het succesrijke album "Good Love!" op de markt. Johnnie Taylor overleed in 2000 aan een hartaanval.

    Chris Duarte


    Chris Duarte
    Chris Duarte, beïnvloed door Stevie Ray Vaughan en John Coltrane, speelt naar eigen zeggen een combinatie van "punk-blues" en "rockin' blues".
    Hij is geboren in Texas in 1963 en werd op achtjarige leeftijd gebeten door de bluesmuziek. Hij speelde aanvankelijk op de gitaar van zijn broer waarna hij op 14-jarige leeftijd zijn eigen gitaar kreeg. In 1994 kwam zijn album Texas Sugar/Strat Magik op de markt.
    Chris Duarte vindt van zichzelf dat hij live het beste presteert. Hij speelt meestal Texaanse bluesrock met elementen uit de jazz en rock 'n roll, samen in een power trio onder de naam "Chris Duarte Group".

    Gary Moore

    Gary Moore was een Noord-Ierse bluesrock-gitarist. Hij is geboren in Belfast in 1952 als zoon van concertpromotor Robert Moore.
    Op tien-jarige leeftijd kreeg Gary Moore van zijn vader een akoestische gitaar waarop hij zichzelf al spoedig bekwaamde: een jaar later trad hij al op onder de naam Litte Gary. Met de Beat Boys speelde hij en zijn bandleden in hotels en kroegen, nagenoeg alles wat de mensen maar wilden horen.

    Al gauw ging hij solo en werd hij heel succesvol als bluesartiest en aanvankelijk als heavy-metal en rockartiest. In 1990 bekeerde Gary Moore zich terug tot de blues met het album "Still Got The Blues". Gary Moore speelde nadien samen met onder meer B.B. King, Albert King, John Mayall, Jack Bruce, Ginger Baker, Albert Collins, George Harrison en Greg Lake. 
    Hij overleed op 58-jarige leeftijd ten gevolge van een hartaanval tijdens een vakantie.

    Bb Bm B