Bunch o' bananas - een afspeellijst van DJ Moussa Rasé


Spotify afspeellijst

Gooit Moussa Rasé de trossen van de Bananenboot los, dan maak ik een spontaan vreugdedansje in het vooruitzicht van een avontuurlijke reis naar onbekende oorden!


Aan boord een tros bananen. Niet meer dan dat. En een gedicht. Gewoon, een niemendalletje van een gedicht. "Dis Poem". Geschreven in 1986 door MutaBaruka, een blootvoetse poëet, reggae-artiest, acteur, criticaster, volksstem van Jamaica en woordvoerder van Rastafari. Mutabaruka betekent in Rwanda niet voor niets "Hij die altijd zegeviert".

Mutabaruka
Waar "Dis Poem" dan wel over gaat? Over het zwarte bewustzijn. "Understand what black is". The Last Poets zijn een stoere bende uit Harlem die ooit samen met Gil Scott Heron aan de wieg van de hip-hop stonden. Geboren in de periode van de Black Power-beweging hanteren ze vurige en meeslepende teksten om in dit Trump-tijdperk het zwarte bewustzijn opnieuw kleurrijk in de dub-verf te zetten.

Boezemvriend Frank Ocean geeft ruggensteun aan de controversiële cultrapper Tyler, the Creator die met "Where This Flower Blooms" reflecteert naar de onschuld van zijn jeugd. "Dye your hair blue, shit, I'll do it too".
Tyler is geen onbesproken blad: hij werd bekritiseerd als vrouwonvriendelijk en homofoob en The Guardian schreef dat zijn voorstellingen over moord en verkrachting voorstelbaar genoeg zijn om er misselijk van te worden. De Morgen noemt hem een controversiële vuilbek, een kinderachtig pestjoch, een misogyne idioot en een homofobe ruziemaker.
Maar op zijn vierde album "Flower Boy" - oorspronkelijk getiteld "Scum Fuck Flower Boy" - toont Tyler zich aaibaar, kwetsbaar en ingetogen.

De Bananenboot zal herhaaldelijk aanmeren in de wonderlijke jaren zestig. In 1967 dook Jimi Hendrix de studio in om te experimenteren met vernieuwende effecten. Maar net voor de releasedatum van het veelbelovende album "Axis: Bold As Love" had Hendrix de mastertape achtergelaten op de achterbank van een taxi in Londen. Men was dus genoodzaakt om een minderwaardige tape te gebruiken die bassist Noel Redding thuis had liggen. Naar verluidt moesten de kreuken in de tape eerst nog met een strijkijzer verwijderd worden om tot een min of meer haalbaar resultaat te komen. "If 6 was 9" klinkt dan ook ook minder zuiver - en daardoor misschien eentikkeltje meer authentiek - dan de overige nummers op het album, waarop Jimi zich voor het eerst ook profileerde als een meester achter het mengpaneel.

We zijn op kruissnelheid als de Italiaanse muzikant Andrea Benini, gekend als Mop Mop, de uit Trinidat afkomstige zanger/dichter Antony Jopseph uitnodigt voor een portie bezwerende dubb-jazz. Op de maat van "Let I Go" deint de Bananenboot op en neer. Stilzitten is niet meer aan de orde!


Plots kruist een hip vaartuig onze route, met aan boord de woordenkunstenaars Freddie Gibbs en Madlib. Samen met Anderson .Paak raken de heren in "Giannis" verwikkeld in een onfortuinlijke drugsdeal. Een avontuurlijk tochtje op de jetski en een stortvloed aan rapperswoorden eindigen voor Gibbs met een strop rond de nek. Niet geschikt voor gevoelige kijkers...


Anderson .Paak raakt door dit avontuur helemaal verhit. Al zorgt de Haïtiaanse DJ en producer Kaytranada er voor dat beiden hun "chill" nog bewaren. Met krassende stem praten ze zich door "GLOWED UP", meditatieve home-party music waar je zo licht van wordt dat je haast gaan zweven. 
Sly Stone

De legendarische producer en eenmansband Sly Stone laat uit zijn album "There's a Riot Going On" het opbeurend bluesy "Just Like a Baby" opborrelen, een loom deuntje uit  dat ons weg loodst uit de jaren '60 om koers te zetten naar de soul en de funk van de jaren '70. Aan de boeg verschijnt de assertieve zeenimf Tierra Whack. Zij rapt kordaat doorheen Flying Lotus' duizelingwekkende "Yellow Belly". Met losse veters tript de jongedame over bizarre geluidjes en slaat ze "titties in your face". Op de vraag "Are you a spy, mister?" kan je als luisteraar alleen maar een bevestigend antwoord geven.

Snel terug naar de gewichtige jaren '60 waar de black power-beweging de gemoederen beroerde. Philip Cohran droeg er zijn steentje bij in Sun Ra's Arkestra alvorens zelf de weg van de meer spirituele jazz in te slaan. Geleid door de sterke percussie en de zwoele blazers van het Artistic Heritage Ensemble huldigde hij in 1968 met een historisch live-concert het politieke werk van zijn vriend in het strijdvaardige "Malcolm X".

Een storm is op komst. Opgejaagd door gespannen snaren stort de 21-jarige Little Simz vol vertrouwen haar scherpe, donkere Britse hip-hop woordenspel uit over onze boot. "Venom" is een verbaal gevecht tegen de innerlijke en uiterlijke duivels die ons kwellen.

Fuck those who don’t believe
They would never wanna admit I’m the best here
From the mere fact that I’ve got ovaries

Venom - Little Simz


We raken op drift. Gelukkig is Mavis Staples aan boord. Met haar typerend scheurende contralto-stem doet ze een devote oproep naar God en Neptunus om ons niet te laten afdwalen, een smeekbede die vader Pops Staples in "Don't Drive Me Away" onderstreept door gewoontegetrouw heftig de tremolo-bar van zijn gitaar te manipuleren.

The Staple Singers
The Staple Singers brachten een mix van Rhythm 'n Blues en pop en worden gerenommeerd als één van de meest succesvolle gospelgroepen ooit. Roebuck "Pop" Staples speelde zijn eerste muziekjes al in de jaren '20, op de plantage van Winona in Mississippi. Het waren liedjes die hij geleerd had van niemand minder dan Robert Johnson, Charley Patton en Son House. Later leerde hij ook licks van Barbecue Bob en Big Bill Broonzy.

In de jaren '40 vormde Pops samen met zijn kinderen Pervis, Cleotha en Mavis een gospelgroep. Na een ontmoeting met Martin Luther King Jr. sprak papa Staples de profetische woorden: "Wat hij kan preken, kunnen wij zingen". Vanaf die dag brachten de Staples protestsongs voor de mensenrechten en tegen rassenhaat: "Uncloudy Day" was hun eerste nationale hit. In 1970 verving Yvonne Staples haar zus Pervis. The Staple singers brachten hun laatste album uit in 1994, "Pops" Staple overleed in 2000.


Mona Haydar
De lange zeereis laat haar sporen na. Als rasechte bebaarde bluesmannen en vrouwen verloren we het contact met de verfijnde beschaving. Maar "als zij beschaafd zijn, ben ik liever barbaars". Aan het woord is Mona Haydar, Syrisch-Amerikaanse rapster, activiste, theologe en kunstenaar.  Muziek is "haram", zo leerde ze op jonge leeftijd. "Barbarian". En toch ging ze als geboren kunstenares recht op haar doel af, terwijl ze zich een weg baande tussen alle ideologische zwart/wit-gedachten die eigen lijken te zijn aan de mensheid. Amerikaanse ideologie, Saoudi-Arabische ideologie, imperialistische ideologie. Haar muziek maakt ze voor gelijkgestemden; aan zij die onverdraagzaam zijn, verspilt ze geen energie. En als barbaars betekent dat je niet gebonden bent aan heersende schoonheidsidealen, dan schuilt ook daar iets heel moois in. Beautiful barbarian! With a mind, decolonised!


De Spaanse zangeres Rosalia voelt dat haar toxische relatie helemaal fout loopt. "MALAMENTE - capt1. Augurio" is de inleiding van een flamenco-verhaal met slechte afloop, "El Mal Querer". Een verhaal over een tragische romance en jaloezie. Over echtelijk geweld. En ondanks het feit dat de Catalaanse schone gewaarschuwd werd, houdt ze star vol tot aan het huwelijk. Meegesleept door de drums, de synth en de castagnetten. En de aanhouder wint, want haar volharden maakte haar immens populair!
Richie Havens
Turend over de einder worden we overvallen door een gevoel van eenzaamheid. Richie Havens zorgt voor de nodige troost. Singer-songwriter Richie Havens kennen we natuurlijk van zijn eindeloze (drie uur!) improvisatie-performance op het legendarische festival van Woodstock, mei 1969. Met zijn donkere gospelstem, zijn voetenpercussie en zijn snelle gitaarwerk had hij een unieke stijl. Na Woodstock werd Richie Havens een rijzende ster. Hij liet zich inspireren door Bob Dylan en bewerkte meerdere nummers van The Beatles, waaronder "Here Comes The Sun" en Paul McCartney's "Eleanor Rigby", het archetype voor alle eenzame en vergeten mensen. "Eleanor Rigby" was voor The Beatles bijzonder in die zin dat de muziek gespeeld werd door een strijkorkest. Met het nummer maakten The Beatles de overgang van popgroep naar een meer experimentele studiogroep.
Gelukkig hebben we ook vrienden aan boord om samen het gevoel van eenzaamheid te verdrijven. En wat is er meer helend dan muziek?
In 1967 brachten The Beatles hun meest experimentele en artistieke album "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" op de markt. Op de plaat album prijkt op de tweede plaats "With a Little Help From My Friends". Het nummer werd geschreven door schrijversduo Lennon-McCartney, met drummer Ringo Starr in gedachten. Zo vragen de drie Beatles "What would you see when you turn out the light?",  waarop Ringo Starr antwoordt "I can't tell you, but I know it's mine".

De eerste regel van het nummer luidde oorspronkelijk "What would you do if I sang out of tune? Would you stand up and throw tomatoes at me?". Ringo was echter bang om tijdens elk optreden bekogeld te worden met tomaten. Daarom liet hij de tekst aanpassen naar "Would you stand up and walk out on me?". Iets gelijkaardigs was immers voorgevallen toen George Harrison tijdens een interview had bekend dat de Beatles van jelly beans hielden.

Wat er ook van zij, de energetische versie die Joe Cocker op Woodstock ten berde bracht, was de beste cover van een nummer ooit en betekende de definitieve doorbraak voor de Britse blueszanger. De man met de spastische gebaren en het rauwe stemgeluid was trouwens nog meer credits verschuldigd aan The Beatles: zijn eerste single was immers "I'll Cry Instead", een cover uit hun album "A Hard Day's Night".


Samen verslaan we de eenzaamheid. Tenslotte bezitten we als individu voldoende kracht om onszelf te overstijgen.
That I have power in my arms, power in my legs
Power in mouth, power in my imperfections that make me
Power in the things I know, yeah yeah yeah

Pharoah - -Rosie Lowe

"Pharoah" is gladde R&B en neo-soul van de Londense Rosie Lowe, die met een dreunende bas en een laid-back drum een ode brengt aan de Amerikaanse jazz-saxofonist Pharoah Sanders en diens roots in het Oude Egypte. "Pharoah" is ook een positief mantra over de kracht die we als individu bezitten om onszelf te overstijgen.

We dobberen door een akelig en surrealistisch landschap. In de zomer van 1926 werd de delta van de Mississippi geteisterd door hevige regenval. Tegen september overschreed de rivier haar maximum capaciteit en in de prille lente van 1927 stond een oppervlakte van 70.000 km2 blank, met soms dieptes tot negen meter. Meer dan 200.000 mensen werden dakloos, 500 mensen kwamen om. Het blueskoppel Kansas Joe McCoy en Memphis Minnie vertelde in 1929 de gruwelen van de catastrofe in "When the levee Breaks".
Supergroep Led Zeppelin coverde "When The Levee Breaks" voor hun album "Led Zeppellin IV". Omdat het nummer in de studio aan een ander tempo werd afgespeeld dan het is opgenomen, klonk de plaat alsof ze aan een verkeerd tempo werd afgespeeld. Het was voor Led Zeppelin dan ook heel moeilijk om "When The Levee Breaks" live te brengen. De bluesveteranen Magic Slim, James Cotton en Billy Branch deden het in 2011 nog eens over, voor het album "All Blues'd Up: Songs of Led Zeppelin".

 Ook de energetische Texaanse zangeres Janis Joplin maakte deel uit van de weinig benijdenswaardige "Club 27". Net voor haar dood smeekte ze de heer nog a capella om een "Mercedez Benz", een kleurentelevisie en "A night on the town". "Speedfreak" Janis Joplin overleed op 4 oktober 1970 aan een accidentele overdosis heroïne, na een woelig leven vol zelfkwelling, blues, seks, drugs en rock 'n roll.


Zo'n ellende waarbij vooral de armere (zwarte) sociale klasse getroffen wordt, maakt ons boos. Zeker als een dergelijk drama zich ook decennia later nog meermaals herhaalt. "Are You Mad?" - "Yes I'm Mad!". "LEGACY! LEGACY!".
Met krachtige lyrics schreeuwt Jamila Woods vanuit Chicago om gerechtigheid, na een eeuwenlange geschiedenis van blanke suprematie. Met pulserende bas ontwart ze in "BASQUIAT" de frustraties van de neo-expressionistische schilder Jean Michel Basquiat. Jean Michel was een kunstenaar van Haïtiaanse en Puerto Ricaanse afkomst en gekend om zijn explosieve kunstwerken. Op de vraag wat hem zo boos maakt, antwoordde hij ontwijkend "Oh, I don't remember". Basquiat was de eerste Afro-Amerikaanse schilder die wereldfaam vergaarde. En jawel, ook Jean Michel Basquiat overleed op 27-jarige leeftijd, aan een overdosis heroïne.


Ry Cooder
Ry Cooder vat het allemaal samen in 13 vragen, georkestreerd op een 12-matenblues. En Ry Cooder is een man die zijn wereld kent. Hij leerde de "13 Question Method"-verleidingstechniek van Rock 'n Roll-vader Chuck Berry. Al raken we nooit voorbij "Question 12", want dan slaat de deur van de kajuit dicht en wordt het vervolg over gelaten aan de verbeelding van de luisteraar...
Je had dan maar wat harder moeten proberen. Want voor Janis Joplin mocht het immers net nog iets meer zijn. Een beetje moeite doen om dat nummertje 13 te bereiken. "Sex, drugs and rock 'n roll", weet je wel. Of was het de mojo van de blues, het hoodoo-afrodisiacum dat de geboorte van de Rock 'n Roll stimuleerde? Janis Joplin moet het geweten hebben. Als je maar hard genoeg probeert. "Try (Just a Little Bit Harder)", zo was haar ingefluisterd door soulzangeres Lorraine Ellison. Dat kleine beetje meer had ze in 1969 bereikt door een blazerssectie aan haar psychedelische band toe te voegen. And now "I Got Them Ol' Kozmic Blues Again Mama!"
Janis Joplin was alleszins veel meer dan een speedfreak. Ze was een parel, "The Pearl". Een parel met begeesterde vocals en een rauwe, gekwelde kern. Een parel die we nog steeds koesteren die in ons hart!



Met een even grote dosis rauwe passie zingt de Amerikaanse zangeres Lizzo over een trage R&B-jam de duidelijke boodschap dat hij, "Jerome", maar best kan vertrekken. 

I'm sorry, 2 AM photos with smileys and hearts
Ain't the way to my juicy parts
Boy, thank me later, looks good on paper
But love isn't easy, so I'll do the hardest part

Jerome - Lizzo

Nitin Sawhney heeft Brits-Aziatische wortels. Hij ziet het echter los van huidskleur, Beyond Skin. Tenslotte zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. De boodschap zit in nummers zoals "Pilgrim", over de hypocrisie rond nationaliteit en religie. Een boodschap uit 1999, hoopvol toen, in een wereld die aan het eind van een millennium klaar leek om de multiculturaliteit te omarmen. Twintig jaar later is diezelfde wereld in een diepe regressie gezonken en klinkt Sawhney's waarschuwing luider dan ooit.

R&B-zangeres Beyoncé combineerde een tune van de smartlap "Can't Get Used to Losing You" - geschreven door het duo Doc Pomus en Mort Shuman en uitgebracht door Andy Williams - met het gitaarrocknummer "Maps" van Yeah Yeah Yeahs, met in de outro "I hop up out the bed, turn my swag on" uit "Turn My Swag On" van Soulja Boy. Het eindwerk, "Hold Up", bezingt Beyoncé's relatie met Jay-Z: "Hold Up - They don't love you like I love you". En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg je bij aankoop van het album een bijhorende film waarin Beyoncé, net als in de videoclip, in een bui van vrolijke razernij een aantal auto's met een baseballknuppel in de prak slaat. Jay-Z kan dus maar beter nadenken alvorens hij zich laat inpalmen door andere vrouwen!


Dominique Fils-Aimé
Dominique Fils-Aimé, afkomstig uit Haïti, zit diep geworteld in de soul, de jazz, blues en de funk. En dat voel je. Haar warme stem, enkel ondersteund door een sobere groove op de bas en wat spaarzaam handgeklap, brengt met lyrics over een groep mensen op de vlucht de zwarte verzetsstrijd in herinnering. De spannende gelaagdheid in het nummer "Birds" bouwde ze op met haar eigen stem.
Haar album  "Nameless", dat is de blues: zwaar en donker als de slavernij. Na de blues kwam "Stay Tuned!", een album met gloeiend hete jazz: het vuur van de hoop, de drang naar verandering. De laatste nog ontbrekende stap in deze trilogie van de zwarte muziek is die van de feestelijke funk. We kijken uit naar het vervolg!

Santana was de Latin-rockband die in 1966 opgericht werd door Carlos Santana samen met bassist David Brown en toetsenist Gregg Rolie. In 1969 bracht de tot dan toe vrij onbekende groep de latin-rock naar Woodstock. Tijdens hun krachtige en tegelijkertijd magische optreden speelden ze met een uitgebreide percussie-set onder meer de nummers "Waiting" en het onvergetelijke "Soul Sacrifice".  Carlos Santana gaf later toe dat hij tijdens het grootste deel van het optreden tripte op LSD, waarbij hij hallucineerde dat zijn gitaar een slang was.
Een jaar na het geestesverruimende Woodstock-optreden kwam ook het album "Santana" op de markt. Met het succes slopen ook de drank, de drugs en de rijzende meningsverschillen de groep binnen. In 1973 verwierf Carlos Santana de rechten op de naam van de band Santana.



"Rango II" een minimalistisch nummer van de Amerikaane groep Vuffpeck. De song is een eerbetoon aan de old-school funk waarin de improvisatie nog centraal stond.
Vulfpeck werd echter vooral populair dankzij... stilte. In 2014 zette de band het album "Sleepify" op Spotify, de online dienst voor muziek-streaming. De band vroeg zijn fans om het album, dat uit enkel stille tracks bestond, in een loop af te spelen tijdens de slaap. De royalties die hiervoor werden uitgekeerd, zouden gebruikt worden als crowdfunding voor een toer van de band. Spotify verwijderde het album, op basis van schending van de voorwaarden. Toch slaagde de groep in haar opzet: Spotify keerde voor de stille bijdrage een bedrag van bijna 20.000 dollar uit.

Uit onze scheepshoorn knalt intussen huiveringwekkende hip hop. Het griezelige "He Dead" van clipping wekt een onheilspellende atmosfeer op, met Ed Balloon als zingende sjamaan van dienst. Het angstaanjagende orgeltje aan het eind van het nummer rond de horrorcore netjes af.
Ontsteek de boordlichten! Want wat het begin lijkt van een techno-deuntje, verandert meteen in een intiem, kwetsbaar liedje. "Lights On". De Britse  FKA Twigs staat dan ook gekend om haar surrealistische mix van R&B en elektronica.

Joni Mitchell
Zijn de wan toch op de klippen gelopen? Rijstpap en gouden lepeltjes? Joni Mitchell vult de hemelse ervaring aan met een portie slome shuffle-boogie, want het is voor iedereen duidelijk "God Must Be a Boogie Man". Charles Mingus schreef de muziek voor dit project, maar het nummer kreeg pas een definitieve vorm twee dagen na zijn overlijden. Mingus zou ongetwijfeld genoten hebben van het vraag/antwoordpatroon dat Joni Mitchell hem postuum aanreikt.

De storm trekt weg, donderwolken breken open. De avond valt, maar kapitein Moussa Rasé loodst ons veilig terug naar de haven van jaren '60, 29 januari 1967 om exact te zijn. Jack Bruce, Eric Clapton en Ginger Baker - samen Cream - bezochten een concert van gitaargod Jimi Hendrix. Na afloop was Jack Bruce danig onder de indruk, hij kon een bepaalde riff maar niet uit zijn hoofd zetten. Als strikt eerbetoon aan Jimi maakte Cream er een nummer van. Inspiratie voor de tekst bleef initieel achterwege, maar toen de avond viel keek tekstschrijver Pete Brown door het raam terwijl hij de historische woorden sprak: "It's getting near dawn and lights close their tired eyes". Eric Clapton bedacht een refrein en een monsterhit was geboren.

Medeski, Martin & Wood
Blues en reggae dansen wel vaker hand in hand. Zo was het Eric Clapton die met zijn versie van "I Shot The Sherrif" een breder publiek boekte voor de reggae in het algemeen, en Bob Marley in het bijzonder. En dan hebben we Medeski Scot Martin & Wood. Met de hulp van jazz-gitarist John Scofield brengen keyboardspeler John Medeski, bassist Chris Wood en drummer Billy Martin op hun beurt een eresaluut aan Cream, met een reggaeversie van "Sunshine of Your Love". Waarmee de cirkel helemaal rond is, niet?

Bm Bb B

Spotify afspeellijst