Gent is de Max!



Het hart van de Belgische bluesscene klopt het laatste decennium steeds luider vanuit de kuip van Gent. Helaas werd de Vlaamse culturele sector door harde besparingen verstomd. De economie primeert, de cultuur lijdt. En in de lente van het annus horibilis 2020 kreeg het Gentse blueshart een fatale cardioplegie toegediend. Het hart klopt dezer dagen een stuk trager, maar de hartspier is sterk en wacht lijdzaam op therapie.

Voorlopig heerst in Gent dus het geluid van de stilte, de "Sound of Silence". Laten we daarom onze Gentse artiesten een hart onder de riem. Stap mee in dit Gents muzikaal avontuur met een sterke bluesinslag, want "Gent is en blijft de Max"!

Walter De Buck (1934 - 2014)

Het jaar 2020 staat voor eeuwig geboekstaafd als een annus horribilis. De lente bracht angst en onzekerheid, de zomer klonk stiller dan ooit. Het was een aangekondigde kroniek, en toch sloeg het nieuws in de Arteveldestad in als een bom: voor het eerst sinds de eerste wereldoorlog werden er geen Gentse Feesten georganiseerd.

Walter De Buck - Gentse Feesten

Het was stamvader Walter De Buck, kunstenaar en zanger, die na enkele mistroostige jaren, in de jaren '60 de Gentse Feesten nieuw leven in blies. Op een geïmproviseerd podium - enkele planken ondersteund door bierkratten - verzamelde een schare anarchisten en hippies om volksliedjes te zingen. Walter's muzikale gedachten sloten daarmee aan bij aan bij de negentiende eeuwse volkszanger Karel Waeri, "Den Gentschen Béranger". En zonder het te beseffen goot het allegaartje berrevoetse langharigen in die dagen de Gentse Feesten in haar moderne vorm: een volksfeest dat is uitgegroeid tot het grootste straatfestival van Europa.

In 1972 vereeuwigde volkszanger Walter De Buck "'t Vliegerke", een lied dat ontpopte tot het volkslied van Gent. "'t Vliegerke" heeft een dubbele connotatie: aan de oppervlakte lijkt het te gaan over een jongen die speelt met zijn windvlieger, maar wie luistert met een volwassen oor hoort er duidelijk een verhaal in over ontluikende seksualiteit.

Mee mijne vlieger
En zijne steert
Hij goit omhuuge
't Es 't ziene weert
'k Geve maar klêwe
Op mijn gemak
'k Hè nog drei bollekes
In mijne zak

't Vliegerke - Walter De Buck

De melodie van "'t Vliegerke" is gelijkaardig aan het lied "Das war in Schöneberg, im Monat Mai" uit de operette "Wie einst im Mai" van de Duitse componist Walter Kollo. De tekst van "'t Vliegerke" wordt toegeschreven Apollinaire Lienart, een Gentse dichter en zanger die vaak volksteksten schreef op de muziek van operettes.

Roland Van Campenhout

Roland Van Campenhout
Roland werd geboren in Boom, in het gezegende jaar 1944. Boom was een socialistisch nest, en Roland werd er dan ook anti-klerikaal grootgebracht. Na een moeilijke jeugd bij een kolerieke stiefvader liep hij op zijn zestiende weg van huis. Roland vluchtte naar Antwerpen en kwam terecht in het legendarische café "De Muze" waar hij John Lee Hooker aan het werk zag en in de ban raakte van de skiffle die Ferre Grignard er ten berde bracht. Roland had zijn passie ontdekt: hij zou muzikant worden.

Maar Gent is de echte vaste stek van Roland. In Gent ontmoette hij toevallig Walter De Buck, nadat hij een muur van diens atelier moest voegen. In Gent doolde Roland door de straten en belandde hij zelfs voor twee maanden in De Nieuwe Wandeling omdat hij deserteerde in het leger. Roland was er bij toen het podium van de Gentse Feesten nog werd gebouwd op bierbakken. En in Gent betrok hij een kamer, eerst in de Sint-Michielsstraat samen met muzikant Karel Bogaert, later in een kasteel in Mariakerke.

"Goin' Down Slow" is Roland's bewerking van een drijvende bluessong, gecomponeerd door St. Louis Jimmy Oden. Het nummer werd opgenomen door heel wat bluesartiesten en groeide uit tot een bluesstandard.

Little Jimmy (1944 - 2020)

Little Jimmy
Marc Claeys "The Original Belgian Blues Tiger" groeide op als zoon van een bakker uit Ledeberg. Zijn eerste muziekervaring deed hij op als trompetspeler bij de plaatselijke harmonie, maar op zijn veertiende nam hij de gitaar in de hand - "zo veel meer rock 'n roll dan de fanfare!" 

Claeys liet zich inspireren door Chuck Berry en Little Richard om een eigen band op te richten: Little Jimmy and The Robots. De groep raakte bevriend met de Nederlandse indo-rockband The Sharks. De fusie van beide muziekgroepen, "Little Jimmy & The Sharks", bracht eigen rocknummers en met hun levendige live-sets speelden ze in het voorprogramma van onder meer The Who, The Kinks, Led Zeppelin en Small Faces. Meest memorabel was echter het voorprogramma van The Rolling Stones in het Sportpaleis van Schaarbeek in 1966. Aan dat optreden bewaarde Little Jimmy de legendarische uitspraak "Ik zweer het U, wij waren beter dan The Stones!". Met een knipoog naar zijn afkomst trad Marc Claeys later nog op onder de naam Don Croissant, maar langzaam verdween hij uit de schijnwerpers om aan de slag te gaan als behanger.

Onder het label "Sing My Title" van de Gentse bluesman Tiny Legs Tim bracht Little Jimmy in 2019 nog het album "Blues Rebel" op de markt. Marc Claeys overleed onverwacht op 5 januari 2020. Hij werd 76.

Absynthe Minded

We schrijven 1999. Vanuit een slaapkamer in het Gentse klinkt "More Than This" van eenmansband Bert Ostyn. De jaren nadien bouwt Ostyn een volwaardige band rond zich en in 2002 brengt het Absynthe Minded Quartet een eerste demo uit. Nadat ze in 2004 de tweede plaats halen op Humo's Rock Rally gaat het snel: Absynthe Minded toert door Europa en brengt meerdere albums uit met eigenzinnige nummers en een aantrekkelijke sound.


In 2008 wordt Absynthe Minded uitgenodigd door Poetracks, een zelfverklaard Nederlands productiehuis, om het gedicht "Nu Nog" van Hugo Claus te bewerken. Of het ging om een vergissing of om een eigenzinnige keuze is niet duidelijk, maar Absynthe Minded baseerde zich op een ander gedicht van Hugo Claus, namelijk "Envoi", een ode aan de Muze van de poëzie en meteen ook een ode aan de vrouw.

Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar  
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.

Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,  
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.

Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad  
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.

Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,  
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,  
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.

Envoi - Hugo Claus

Het "Envoi",  het Franse woord voor "zending", is een dichtvorm uit de middeleeuwen waarbij de schrijver zich richt tot een persoon die zijn verzuchtingen kan waarmaken. Aan het einde van het gedicht komt de eigenlijke "zending" in de vorm van een smeekbede.

In 2012 bracht Absynthe Minded ter gelegenheid van de Radio 1 Sessies, alsnog een bewerking van "Nu Nog", samen met schrijver/dichter Tom Lannoye.

Binti

Binti
Binti betekent in Egypte zo veel als "mijn meisje". Hadiel, Yasmin, Amina, Rana, Sherien en Fedia Holail Mohamed zijn zes jongedames uit Gent; zes dochters van een Egyptische vader en een Belgische moeder die onder de naam Binti zowel hun genen maar als hun passie voor muziek delen.

Op de kasseien in de kuip of op de grotere podia van de Handelsbeurs of de Vooruit, steeds weer brengen de jongedames hun luisteraars in vervoering met de gezamenlijke kracht en schoonheid van hun stem.

"My Sun My Moon" klinkt als een passionele, doorleefde worksong met minimale gitaarbegeleiding. Liefde is onmiskenbaar een werkwoord!

Bluebird

Bluebird
In de schoot van de Gentse bluesclub Missy Sippy groeide Bluebird, een "jonge band met een oude ziel". Bluebird verwerpt het cliché dat blues bestemd is voor grijs bebaarde motards met een doorrookte stem: de bezetting van Bluebird tekent een gemiddelde leeftijd van 21 jaar, pronkt met lange lokken en wilde krullen en brengt stomende blues overgoten met sixties-psychedelica en zelfs een snuifje satanic. Met hun unieke stijl en een doorleefde groove staat Bluebird intussen klaar om de grotere bluespodia te veroveren.

In 2019 bracht Bluebird een eerste album op de markt: 'Live at Missy Sippy" sleept je mee naar de broeierige juke joint waar zanger-harmonicaspeler Matis Cooreman zijn gezellen Lajos Tauber (gitaar en zang), Kasper Van de Ponseele (gitaar) en Natan Goessens (percussie) op sleeptouw neemt met het zweverige nummer "Indian Headed Monkey".

Gorki

Luc De Vos
Op 29 november 2014, alweer zeven jaar geleden, daverde een schokgolf door onze stad: de rebelse publiekslieveling Luc De Vos, zanger van rockgroep Gorki, dichter en schrijver van columns en boeken, was geheel onverwacht overleden.
 
Onder de leuze "Neen aan de verknechting" wijdde Luc De Vos zich voltijds aan de verering van de muzen. Met rockgroep Gorki kerfde hij "Anja", "Mia" en zijn "Lieve Kleine Piranha" in het collectieve Vlaamse geheugen. Maar hoe groot en onovertroffen Voske ook was, hij gedroeg zich steeds nederig en bescheiden. Terecht verwierf hij de status van Volksheld en ja, al blijft zijn ziel ronddwalen op het Walter de Buckplein aan het Trefpunt, zijn zweterig bovenlijf zal voor altijd gemist worden. 'Sterren komen, sterren gaan. Alleen Elvis blijft bestaan". 

Luc De Vos was steeds erg begaan met de natuur in en rond Gent. Als eerbetoon aan Luc, peter van de Gentbrugse meersen, werd in dat natuurgebied de "Voshoek" geopend, een stilteplek waar wandelaars elke dag genieten van de Gentse natuurpracht. Met op het infobord de tekst "Zal ik het nu doen, nu nog alles kan voor de zondvloed, nu het nog even kan".

Capella Flamenca

Mia heet "Rosa" in het Latijn. Het initiatief om "Mia" te vertalen kwam van Luc zelf. De uitvoering is van Capilla Flamenca, een vocaal-instrumentaal ensemble dat haar naam ontleent aan de hofkapel van Keizer Karel V. Toen de vorst in 1517 de lage landen verliet, nam hij zijn beste musici mee om hem als "levende symfonie" naar Spanje te begeleiden.

Het ingetogen "Rosa" was te horen op de begrafenis van Voske.

Derek & The Dirt

Derek & The Dirt
Een kleine dertig jaar geleden stond de Gentse rockgroep Derek & The Dirt in België geboekt als één van de beste live-rocksensaties. Met hun rockklassieker "Oh By The Way" trokken ze door het Vlaamse land, het nummer werd een gigantische hit. Het ging hard voor de groep, maar helaas kwam er ook een snel een einde aan het verhaal: in 1993 splitte de band.

Dirk Dhaenens, aka Derek, bleef op het muzikale spoor. Hij legde zich toe op gipsy swing en Franse chansons en was onder meer te bewonderen op de podia van Bij' De Vieze Gasten en op het "Place Musette" tijdens de Gentse Feesten.
 
Onderhuids bleef de rock-'n-rollmicrobe sluimeren. In 2018 kwam er een reünie en meteen ook het nieuwe album "All Today's Words". "Massa" is een intens bluesrocknummer met een sterke Afrikaanse ritmiek waarin Derek verkondigt dat hij de muziekmicrobe heeft overgedragen aan zijn zoon. Een nummer over het delen van de liefde voor muziek: "Massa, what have I done to my son?". En die zoon heet Vito, een beloftevolle muzikant die het nieuwe album van zijn vader producete.

Tiny Legs Tim

Tiny Legs Tim
Ook bluesman Tiny Legs Tim deelt zijn passie, de liefde voor muziek, graag met andere muzikanten. In Gent staat hij gekend als de genereuze trekker van de "Blues-jam sessies" die op regelmatige basis georganiseerd worden in thuisbasis Missy Sippy. 

Tim De Graeve groeide intussen uit tot een nationaal en internationaal gerenommeerd bluesmuzikant met inspirerende songteksten, een expressief verhaal op de side-gitaar en een ijzersterke live-reputatie. Het mag gezegd worden: het kloppende hart van de blues ligt dezer dagen in de kuip van Gent! En om de blues nog meer in de verf te zetten, hield Tim in 2015 het label "Sing My Title" onder het doopvont. Meteen verzamelde hij voor zijn platenfirma enkele klassebakken uit de Gentse blues-scene onder de naam Missy Sippy All Stars. Op hun eerste album "Missy Sippy All Stars Vol. 1" presenteren ze wat de Gentse blues in haar mars heeft.

Kiezen uit het uitgebreide repertoire van Tiny Legs Tim is geen makkie. Zelf koester ik onvergetelijke herinneringen aan het concert "Live at Sint-Jacobs" uit 2017. Maar aarzel niet om zelf te snuisteren door Tim's bluesalbums om te genieten van sterke boogie en intimistische deltablues op top-niveau!

Wim Claeys

Wim Claeys
De Vogelmarkt was aanvankelijk een smal steegje van de Kouter naar de Brabantdam. Later verhuisde de zondagse vogelmarkt naar de Vrijdagsmarkt. Van Sint-Jacobs naar de Vogelmarkt is dus maar een kleine stap. We treffen er Wim Claeys, een zanger en cabaretier geboren en getogen in de volkse cultuur van Gent. 

Ook Wim Claeys deelt genereus zijn passie voor het volkslied. Voor het brede publiek doet hij dat tijdens de Gentse Zangstonde, een massa-zangfestijn dat hij voor het eerst organiseerde tijdens de Gentse Feesten in 2009. En voor de jonge generatie organiseert Wim Claeys De Stemband, een jeugdkoor dat wekelijks samen komt om Gentse volksliedjes te zingen. In het dialect, veneigens!

Wim Claeys richtte in 1996 samen met Wouter Vandenabeele de Gentse folkgroep Ambrozijn op en samen brachten ze maar liefst acht albums uit. In 2000 organiseerde hij het eerste Boombal, een project dat al gauw een nationale sensatie werd. Voor zijn Gents repertoire put hij onder meer uit de werken van de negentiende-eeuwse volkszanger Karel Waeri en van zanger-kunstenaar Walter de Buck. Wim is bovendien van alle markten thuis: recent vertolkte hij het aangrijpende "Zwartzak", een theatervoorstelling over zijn jeugd als zoon van een militante ex-oostfronter en overtuigd Vlaams-Nationalist.

Romain Deconinck (1915 - 1994)


Romain Deconinck, voluit Romanus Arthur Julius (Romain) Deconinck, was het boegbeeld van het Vlaamse volkstheater. Romain werd geboren in een arbeidersgezin en bracht zijn kinderjaren door in een volkse buurt. Hij schopte het tot bediende aan de Universiteit van Gent, in het "Gesticht van bacteriologie en hygiëne" zoals dat toen heette.
Na de tweede wereldoorlog legde hij zich toe op het theater en de Gentse Mindardschouwburg werd zijn vaste stek. Hij schreef, regisseerde en speelde zelf zijn stukken, voornamelijk komedies. In totaal schreef Romain Deconinck ruim 140 verschillende toneelstukken. Aan de ingang van de Minard staat nu een standbeeld van Romain in één van zijn bekendste rollen: Kamiel Sprottaert. 
Ttijdens de Gentse Feesten van 1990 voerde de "Gentenaar aller tijden" zijn laatste toneelstuk op. Romain overleed in 1994, maar in Gent klinken nog steeds de woorden samen met de glazen bij "Santé, santé, santé, geef ons nog ne tournee, voor mij en nonkel Miele, en voor gans 't café!"

Kommil Foo

Kommil Foo
De broers Raf en Mich Walschaerts begonnen hun loopbaan van cabaret, chanson en ijzersterke verhalen bovenop de biljarttafel in een klein café. Meermaals verdronken ze letterlijk in de Gentse Feesten, om de ochtend nadien met een flinke kater en veel humor het podium te beklimmen. En vandaag staat het duo van Kommil Foo maar liefst dertig jaar op de planken.
Raf en Mich hebben een klein hartje in een groot lijf. Ze brengen fijne pareltjes, grappige of aangrijpende teksten en diep ontroerende liedjes. En staan ze zelf niet op de planken, dan lenen ze steevast hun ervaring uit om de één of andere theaterproductie te ondersteunen.

Guy Verlinde

Bluesclub Missy Sippy laat ons niet los. Aan de zijde van Tiny Legs Tim treffen we er Guy Verlinde. Waar zijn spitsbroeder Tim zich aanvankelijk ontpopte als solo-muzikant om later aan te sluiten bij gevarieerde bluescombo's, zette Guy zijn eerste stappen als frontman van The Mighty Gaters en The Houserockers, om te evolueren naar een ingetogen "one-man's band" en vertolker van diepgevoelige, intimistische blues.

Tim en Guy zagen het levenslicht in West-Vlaanderen, maar adopteerden Gent als thuisbasis. En terwijl Tim en Guy tijdens de bluesjams een podium gunnen aan heel wat ervaren en minder ervaren bluesmuzikanten, trekt Guy ook de scholen rond om het levensverhaal van de blues te verkondigen.


Matt T Mahony

Matt T Mahony
De voorbije jaren werden we in Gent verwend met een groot dozijn steengoeie bluesplaten. In 2019 stelde Matt T Mahony zijn debuutalbum voor, en de plaat heet, hoe kan het ook anders, "Live at Missy Sippy". Want ook Matti behoort tot de jonge generatie bluesmuzikanten die de knepen van het vak verfijnden in de intussen legendarische Gentse bluesclub. In de beginjaren deelde Matti samen met Toon Vlerick de ruimte achter de toog, op heden verspreid hij maandelijks zelf het bluesevangelie samen met een centrale gast tijdens de gezellige Sunday Sessions. Het is ook tijdens die sessies dat Matti kennis maakte met de harpblues van Steven Troch, waarna hij een plaats veroverde als vaste gitarist bij de Steven Troch Band. 

Matti De Rijcke, zo heet hij in het dagelijkse leven, brengt broeierige, zweterige swampblues die aan je lijf en je ziel blijft kleven. Blues die je best live consumeert. En hoewel zijn artiestennaam "Matt T Mahony" doet denken aan het mahoniehout waaruit de nek van sommige gitaren is gesneden, haalde Matti zijn nom de plume uit een verbastering van zijn Drongense scoutstotem: de "mahoniebruine gemoedelijke zwaluw".

Raymond Van Het Groenewoud

Raymond Van Het Groenewoud
Akkoord, Raymond Van Het Groenewoud is geen Gentenaar. Raymond is de zoon van Amsterdamse ouders en belandde als kind in Brussel toen zijn vader het vaderland ontvluchtte om aan de dienstplicht en de daarmee gepaard gaande acties in Nederlands-indië te ontkomen. Later verhuisde Raymond met zijn ouders naar Schaarbeek.

Toch verdient Raymond op zijn minst een meer dan tijdelijke verblijfsvergunning in onze stad. Raymond stond in de jaren '70 voor het eerst op de Gentse Feesten en sloot van het midden van de jaren '90 tot 2005 De Feesten af met een slopend marathonconcert, waarbij zijn vaste set telkens weer overliep in een stevig dansbare nachtelijke jamsessie. En zo werd Raymon Van Het Groenewoud onlosmakelijk verbonden met die Gentse Feesten - en vooral met het einde ervan.
In 2015 deed Raymond het nog eens over, met als slotakkoord een ode aan Luc De Vos. "Mia" knalde toen in de wee-wee hours uit de boksen, hoorbaar van Sint-Jacobs tot aan de Dampoort.

RAMAN.

Simon Raman
"Birth of Joy" is de titeltrack van het debuutalbum van RAMAN. het troetelkind van Simon Raman op gitaar, Bernd Coene op de drum en Jasper Peeten op de bas. Het triumviraat, muzikale bloedverwanten uit de Gentse achterbuurt, vertolkt donkere en intense bluessongs met een grote passie en een diepe intensiteit. Deze muziek grijpt je zonder mededogen bij de keel en treft je hart met een hoogspanning die je nadien nooit meer los laat.


Wigbert

Wigbert
RAMAN. kneep je vakkundig tot schroot, Wigbert Van Lierde zal je met muzikale liefde weer reanimeren. Wigbert werd geboren in Aalst en groeide op in Gent. Hij trok voor het eerst de aandacht als gitarist bij "De Bende Van" Jan De Wilde. Nadat hij in de schaduw had gewerkt als sessiemuzikant, raakte hij plots bekend met "De Ebbenhout Blues", een nummer uit zijn eerste solo-album "Ticket In De Nacht".

Om de val van de clichés te vermijden, kiest Wigbert voor Nederlandstalige rootsmuziek: zijn tweede album "Nieuwe Tatoeages", rauwer en minder gepolijst, werd geproducet door Roland Van Campenhout. "Schroot" komt uit Wigbert's derde album "Aan alle Belgen", een album met een sterke invloed van de Amerikaanse rootsmuziek. Na zijn derde LP legde Wigbert zich toe op het werk als songwriter en begeleidend artiest van onder meer Jo Lemaire, Axelle Red en Paul Michiels.

El Fish

Halverwege de jaren '90, in een cafeetje op de hoek van de Lammerstraat en de Parijsberg, nodigde Roland Van Campenhout een jonge gast uit die hem op de mondharmonica zou begeleiden. Die avond deed Steven De Bruyn zijn intrede in de wereld van de rootsmuziek. Het geluid dat hij uit de mondharmonica blaast, werkt intrigerend en bleef plakken in de oren en in de geest. Steven De Bruyn toonde zich die avond een ware virtuoos van het mondmuziekje. 
 
De Bruyn studeerde sociologie in Leuven toen hij uit een café het zieleknijpende geluid van de mondharmonica hoorde weerklinken. En hij was meteen verkocht: Steven liet zijn studies voor wat het is, kocht een mondharp en besloot zich in de muziek te gooien. In 1996 richtte hij rootsgroep El Fish op en toen de leden van die groep elk hun eigen weg opgingen, ontstond onder leiding van Steven De Bruyn in 2003 The Rythm Junks, de band waarmee hij onder meer in China en Japan op tournee ging.

Steven De Bruyn is intussen al een paar keer verhuisd, van Limburg naar Engeland en van Leuven naar Gent. Intussen vestigde hij zich als de buurman van ENTR, de culinaire achterkamer van wereldcultuurcentrum De Centrale, waar hij geregeld een muzikale zielsverwant uitnodigt.

Op de heet stomende boogie "Bop 'Till You Drop" neemt Steven De Bruyn het voortouw op de mondharmonica, terwijl Roland van Campenhout de zanglijnen en de gitaar voor zijn rekening neemt. 

Lajos Tauber

Lajos Tauber
Lajos Tauber neemt het vrolijk stampende boogieritme van El Fish over in een opgewekte versie van de Amerikaanse singer-songwriter J.D McPherson's "Abigail Blue".  Lajos Tauber kennen we als één van de gitaristen van de jonge Gentse bluesband Bluebird en als lid van de Missy Sippy All Stars. Maar ook op zijn eentje staat de jonge, veelbelovende gitarist zijn mannetje.  

Reena Riot

Zangeres Naomi Sijmons is de dochter van Fons Sijmons, de voormalige bassist van The Scabs. Als frontvrouw noemt ze zich Reena Riot, een samentrekking van Teen Age Riot en Reena, twee nummers van Sonic Youth. Reena staat voor rein en vredig, Riot staat voor rel. Reena Riot dekt de lading.

In 2012 nam Naomi deel aan Humo's Rock Rally waarna ze besloot om een carrière in de muziek uit te bouwen. Bij een auditie in de academie in Gent stak één van de juryleden ostentatief de vingers in de oren, dus trok Naomi naar het conservatorium in Rotterdam. Ze kende een moeilijke start, mede door conflicten met haar voormalige manager die heel wat kritiek had op haar stijl terwijl hij ook haar muzikanten tegen haar opzette. Naomi nam echter het heft in eigen handen, vond haar weg terug en blaast intussen zowat iedereen van zijn sokkel met haar prachtige stem en de wervelende dynamiek die ze uitstraalt op het podium.

Op de hoes van haar langverwachte debuutalbum "Nix" geeft Reena Riot zichzelf bloot en maakt ze het statement dat ze voortaan haar eigen zin zal doen. En ook de nummers op de plaat kregen een heel persoonlijke toets. Kwetsbaar en zonder compromissen. Over zichzelf, over de liefde en over haar vader die overleed aan de gevolgen van longkanker.

Toon Vlerick

Toon Vlerick
Toon Vlerick studeerde jazz/popgitaar aan het Koninklijk conservatorium te Gent. Hij startte als jazz-gitarist in een eigen formatie en toerde gedurende vier jaar met The Mighty Gators van Guy Verlinde, waar hij in 2014 werd weggekaapt door de indie-rock band Absynthe Minded. Toch imponeert Toon evenzeer als solo-artiest, waarbij hij het liefst dicht blijft aanleunt tegen de blues. Toon is daarbij geenszins bang om buiten de lijntjes te kleuren: van hees en ingetogen slepend tot stevig rockend en psychedelisch jankend doet hij op geen enkel ogenblik de bluesklassiekers oneer aan.

Toon Vlerick is, samen met Matti De Rijcke, ook één van de huismuzikanten van rootsclub Missy Sippy. Toon stond er in de beginjaren ook achter de toog stond, intussen baat Toon hij zijn eigen café uit, Bar Mirwaar in de Burgstraat in Gent.

Mother T & the Chicks

Olivier Vander Bauwede
Aan de zijde van de gitaarhelden staan de helden op de mondharmonica. In die categorie treffen we Olivier Vander Bauwede. Olivier, geboren en getogen in de Arteveldestad, nam op zijn zeventiende de mondharp in de hand, geïnspireerd door bluesduivel Sonny Boy Williamson en door Chicago-blazer Little Walter en gedreven door de Belgische top van de mondharmonica, Toots Thielemans en Steven De Bruyn. 

Olivier Vander Bauwede studeert jazz aan het conservatorium in Brussel en op het podium tref je hem vaak aan de zijde van Tiny Legs Tim en Guy Verlinde.
"Ride Through the Rain" is een heerlijk stomend nummer van zijn hand en een track op het debuutalbum van Mother T & the Chicks.

Steven De Bruyn

Steven De Bruyn

Het ritje door de regen stemt Steven De Bruyn helemaal lyrisch. Steven blaast "Sometimes" door zijn harp en zet hiermee de toon van een geheel eigen sound. Met een falsetto-zweem van Skip James en een barokachtige stemming vertelt hij een gedurfd verhaal dat je van voren naar achteren slingert, aangedreven door de bas van Jasper Hautekiet, compagnon uit de ter ziele gegane The Rhythm Junks.

"Sometimes" is een track uit "Eternal Perhaps", het eerste solo-album van De Bruyn en een heerlijk lekkere plaat om je vingers en oren bij af te likken.  
Fedia Holail Mohamed

Fedia Holail Mohamed

Fedia Holail Mohamed breekt los uit Binti en waagt zich vol passie aan de Etta James-klassieker "I'd Rather Go Blind". En het mag gezegd zijn, ze vervult haar triest slepende taak met melancholische verve en grote klasse.
Billy & Bloomfish
Singer-songwriter Kathleen Vandenhoudt en zangeres-actrice Pascale Michiels zijn twee straffe madammen die met Tony Joe White's "Out of the Rain" de zon weer laten schijnen over onze prachtige stad.

Kathleen en Pascale zijn kleurrijke visjes die al in heel wat wateren hebben gezwommen. Kathleen werkte samen met een grote schare van befaamde artiesten en schittert zowel in de televisiestudio als op grotere en kleinere podia. Pascale Michiels, gekend uit de serie Flikken, pakt haar publiek in met een ietwat schorre stem en bespeelt de Chinese maangitaar. Beide dames zijn ook te bewonderen in variabele bezetting, denk maar aan The Rielemans Family of Blue(s) Angels, om er twee te noemen. Pas na achttien jaar samen te werken, besloten de dames om ook als duo hun muzikantenleven verder te zetten: Billy & Bloomfish was geboren.

Billy & Bloomfish wentelt zich diep in emotionele songs met een pure schoonheid, kracht en nostalgie die je mee sleuren in een breekbare mengkroes van akoestische Americana, roots en blues. En verwacht je niet aan het alledaagse: geen enkele rootsband in Europa bespeelt immers de Chinese maangitaar in een rootsrepertoire!

Ambrozijn

Ambrozijn
Café Den Hemel, nabij de Decascoop, 1996. Wim Claeys, Wouter Vandenabeele en Tom Theuns slaan de handen in elkaar en vormen de Gentse folkgroep Ambrozijn. Ambrozijn is het voedsel en de drank van de goden, godenspijs die je ook onsterfelijk maakt. Ambrozijn keerde dan ook vaak terug in verschillende gedaantes: Ambrobal, wanneer ze een folkbal vermaakten. Of noem hen Filmbrozijn, de naam waaronder ze stomme films begeleidden. 1998 was voor de groep een topjaar, met maar liefst 108 optredens achter de kiezen. 
"Naradie" is de titeltrack van hun tweede album, een compositie van Tom Theuns met een spannende inbreng van de oosterse percussionist Bhaia Marakchi Abdellah.

In 2007 besloten de heren om het project stop te zetten. Maar ze deden dat uiteraard in stijl, met een prachtig slotconcert in De Centrale. 

Osama Abdulrasol Quintet

Osama Abdulrasol Quintet

Osama Abdulrasol, virtuoos van de quanun of schootharp, importeerde dromerige en sprookjesachtige oriëntaalse klanken uit Irak in het hartje van Gent. Zijn composities zijn geworteld in zijn geboorteland en werden gekruid met invloeden uit de hele wereld. Voor zijn quintet verzamelde Osama de befaamde Belgische accordeonist Philippe Thuriot, de veelzijdige cellist Lode Vercampt die ook bij Gorki, Jo Lemair, Johan Verminnen en Ambrozijn zijn sporen verdiende, de Canadese percussionist François Taillefer die zowel oosterse als Indische ritmes beheerst en sopraanzangeres Helena Schoeters, een Vlaamse schone die met liefde en heldere vakkundigheid de intonatie van de Arabische muziek vertolkt.

Wouter Vandenabeele, Bao Sissoko, Mola Sylla

Wouter Vandenabeele, Bao Sissoko, Mola Sylla
Wouter Vandenabeele is een Gentenaar van de wereld. Als mede-oprichter van Ambrozijn stond hij mee aan de wieg van de folk-revival van de jaren '90. Hij stichtte het wereldorkest Olla Vogala en drenkte zich in verschillende culturen met het prestigieuze project Hadzidakis - opener van de Olympische Spelen 2004 in Athene, met het Marokkaans-Vlaamse Brared Ataï en met Zuiderwind, een project met Zuid-Afrikaanse muzikanten. Wouter Vandenabeele staat ook vaak aan de zijde van de Senegalese koraspeler Bao Sissoko, afstammeling uit een familie van West-Afrikaanse griots. Samen brengen ze een unieke cocktail van Mali-blues en vioolgetokkel. 

Bruno Deneckere

Nils De Caster & Bruno Deneckere

Zes rock 'n roll-bands zetten in de jaren '90 de kroegen van Gent op stelten. Zes garagebands onder de verzamelnaam "De Zes van Gent": Gorky, The Candy Dates, Les Charmeurs, The Paranoid Polaroids, The Pink Flowers en De Vrienden van Lieven Tavernier. Elk afzonderlijk braken ze het nachtleven in Gent. En toen Lieven Tavernier op een nacht Bruno Deneckere en Nils De Caster tegen het lijf liep, dacht hij in eerste instantie dat hij overvallen werd. Maar niets was minder waar: beide desperado's wouden hem enkel knuffelen - jaren voor er sprake was van "corona", was dat - en meer nog: ze nodigden liedjesschrijver Lieven Tavernier uit om hen muzikaal te begeleiden. En eerlijk als hij was, bekende Lieven dat hij slechts drie akkoorden kon spelen. Maar Bruno en Nils lieten zich niet afschepen: drie akkoorden is immers genoeg, "als je ze maar in de juiste volgorde speelt", aldus Deneckere.

Na het uiteenvallen van The Pink Flowers ging Deneckere zijn eigen weg, maar zijn pad liep steeds parallel van dat van Nils en Lieven. Met verhalende Americana-muziek, een warm en ietwat nasaal stemtimbre en een groot hart. En zo heeft Gent haar eigen Bob Dylan, jawel, onder de naam van Bruno Deneckere.

A Murder In Mississippi

Als de zon schijnt, regent het in het hart van Bruno Deneckere. En Leander Vandereecken trekt in juli naar Kentucky. Want Americana zit hem in het bloed, dat bewijst hij als jam master van de Folk & Americana Jamsessies in de Missy Sippy, en als frontman van A Murder In Missippi. De bandleden, een initiatief van Leander en zijn zus Mirthe Vandereecken, bekijken het breed: ook country, blues, roots en zelfs de melodieën van de Ierse immigranten komen aan bod in het repertoire. Een cocktail waar de muzikanten hun passie in terugvinden, en waar het publiek telkens weer zowaar heel vrolijk van wordt. Want dat elk optreden van "A Murder In Mississippi" is een feest, daar mag je zeker van zijn.  

Shakedown Tim

Shakedown Tim
Voor een bluesfeestje kan je ook altijd terecht bij Shakedown Tim and the Rythm Revue. Met de voeten op de grond, maar dan voortdurend in beweging, nemen songwriter Tim Lelegems en zijn bende je mee op reis naar het zuiden van de V.S voor een flinke portie vette, aanstekelijke blues met een vrolijke kwinkslag. Tim deelde het podium voorheen al met grootheden als Roland Van Campenhout en Gene Taylor en Tim is tevens de aanzetter van de Belgische bluesband Fried Bourbon waarin onder meer mondharonicaspeler Steven Troch een glansrol vervulde.

Steven Troch Band

"Have you got me grease? Well, grease me up!" Uit de Hohner-harp van Steven Troch klinkt nog meer uptempo Chicago-blues. Steven schrijft zijn eigen nummers en vertolkt ze met een robuuste eerlijkheid en een gladde expressie die doet denken aan de sinistere Sonny Boy Williamson II. 
Steven raakte in zijn tienerjaren besmet met het bluesvirus en brengt traditionele blues met een eigen touch, Op het podium wordt hij omringd door klassebakken als Matt T. Mahony op gitaar, Liesbeth Sprangers op bas en en Bernd Coene op de drums.  

The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band

The Broken Circle  Breakdown Bluegrass Band

Ze hoeven geen introductie meer; The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band onder leiding van de Gentse acteur Johan Heldenbergh scoorde hoge toppen, in de slipstream van de kaskraker-film "The Broken Circle Breakdown". Maar ook het bluegrass-repertoire van de zevenkoppige band - waarin onder meer de schitterende stem van Veerle Baetens en de virtuositeit van multi-instrumentalist Nils De Caster - haalde de hitlijsten. Pas drie jaar nadat de film werd uitgebracht, knipte Johan Heldenbergh ook de cirkel met de band door.
Snaren in alle variaties, van banjo tot gitaar en van viool tot contrabas, dat is bluegrass. De pakkende ballad "I Needed You" was het grootste succesnummer uit de film en kan vermoedelijk door het grootste deel van de luisteraars worden meegezongen.


The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra

Door de obscure mist, kan ook ik er weinig schrijven over The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Enkel dat Eduard Rielemans, Hermine Rielemans, Josephine Rielemans, Joseph Rielemans en Gerardo Rielemans de genen dragen van hun sinistere voorouders, de familie Rielemans. En dat ze samen en apart, al heel wat verwezenlijkten op muzikaal vlak.

The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra

Vuile Mong En Zijn Vieze Gasten

Om af te sluiten duiken we nog even de geschiedenis in, terug naar het jaar 1971. In dat jaar vormde Mong Rosseel zijn Vieze Gasten, een anarchistische theatergroep die in navolging van de rebelse sfeer van eind jaren '60 maatschappelijke en sociale toestanden aan de kaak stelde. De eigenlijke geboorte van de groep dateert van 1972, toen Walter De Buck hen programmeerde op de Gentse Feesten. In 1974 verscheen hun grootste hit, "Het Apekot".
De Vieze Gasten trokken tot 1990 rond met een circustent, vanaf 1999 bleven ze hangen in de Brugse Poort, waar ze tot heden hun stek hebben 'Bij De Vieze Gasten. De locatie werd de voedingsbodem voor een aantal mooie en interessante sociale projecten, waaronder De Propere Fanfare.

Bm Bb B