Name it Blues





De Blues grijpt je vast in de vroege ochtend, blijft je de hele dag gezelschap houden, loopt achter je aan tot 's avonds laat en houdt je wakker tot in de "wee-wee hours". "De Blues is ellende en miserie" zou je denken, maar neen hoor: de Blues is een kracht die je er weer bovenop helpt. De Blues is helend en affirmatief, de Blues is een positief verhaal. En dat gevoel wil ik hier met je delen!

Everyday I Have The Blues - Pinetop Sparks

Wat is de blues? We vragen het aan de Pinetop Sparks! Hij heeft er immers dagelijks mee te kampen. Maar liefst vier keer zingt hij met een krachtige stem "Everyday I Have The Blues". De blues is hem heel erg vertrouwd.

Pinetop Sparks
De zang van Pinetop Sparks doet aan de falsetto van Skip James denken, en zijn boogie-woogie pianostijl was uitmuntend. Maar Aaron Sparks Perkins heeft zijn deel van de blues gehad. Hij is geboren in Corona - een naam die in die tijd de haren nog niet ten berde deed rijzen en vormde af en toe een duo met zijn tweelingbroer, Marion "Lindberg" Sparks. Maar de relatie tussen beide broers zat niet zo best en geregeld kwam het tot een ruzie. Bovendien was Pinetop Sparks schuimde voortdurend de kroegen van St. Louis af en met zijn stevige drinkgewoontes kwam hij, net als zijn broer trouwens, meer dan eens in aanraking met de macht der wet. Volgens de geruchtenmolen zou Pinetop Sparks vergiftigd zijn, maar zijn muzikale makker Henry Townsend verklaart het overlijden aan overmatig werken, slaaptekort en een te veel aan alcohol. 78 jaar lang lag Pinetop Sparks onder een anonieme grafsteen, tot een fan hem eindelijk de eer verleende die de man verdiende. En op zijn grafsteen staan nu de woorden "Everyday I Have The Blues". Tot in het hiernamaals.


In 1949 herwerkte Memphis Slim de ballad tot "Nobody Loves Me" dat uitgroeide tot een bluesstandard:
Nobody loves me, nobody seems to care
Nobody loves me, nobody seems to care
Speaking of bad luck people, you know I've had my share

Nobody Loves Me - Memphis Slim

En ook B.B. King heeft deel gehad. Opgegroeid op een plantage, zijn papa verloren op jonge leeftijd, zijn mama verloren aan diabetes. Eenzaat, gebukt onder de wetten van Jim Crow. Ook hij rekende dagelijks af met de blues. Zijn versie stamt uit 1955. Maar al had B.B. King af te rekenen met de blues, hij vond wellicht troost bij de band die hem in dit nummer stevig begeleid.

First Time I Met The Blues - Buddy Guy & Junior Wells

Die eerste keer dat hij de blues tegen het lijf liep... Buddy Guy herinnert het zich nog alsof het gisteren was. Buddy Guy is geboren in de blues: als oudste zoon van sharecroppers moest hij mee het veld op, 2,5 dollar om 100 pond katoen te plukken. Hij leerde zichzelf muziek spelen op een diddley bow met twee snaren. 

Met de blues aan de hand, heeft Buddy Guy het wel heel erg ver kunnen schoppen: hij was de inspiratie voor Jimi Hendrix, voor Stevie Ray Vaughan en voor Eric Clapton. Vijf Grammy Awards heeft hij gewonnen. Drie jaar geleden bracht hij nog een nieuw album uit, "The Blues Is Alive And Well". Intussen is hij 85 jaar jong, en nog steeds een entertainer die je tijdens de live-shows met zijn expressieve gitaar en zijn smoelentrekkerij - positief bedoeld - weet mee te slepen in zijn unieke mix van diepe blues, soul, funk, jazz en rock.

I Got The Blues - T-Bone Walker

sometimes i sang the blues when I know i should be praying
sometimes i sing the blues
when i know i should be praying
for i share the worlds troubles is why i feel this way

i wake up some mornings
feel like I wanna cry
i began to sing the blues
to ease my worried mind

born with emotions
song in my soul
other parts of my story
it may never be told

if i only knew when my trouble would end
if i only knew when my troubles would end
i kiss bad luck goodbye and start all over again

I Got The Blues - T-Bone Walker

T-Bone Walker

De blues, het draait allemaal om expressie. Expressie in woorden, expressie in muziek én expressie in performance. En dat laatste, ook daar was T-Bone Walker goed in. Om de blues vertolken moet je ook een zeker ego hebben, het gaat immers helemaal over jezelf. Gekruid met een portie relativeringsvermogen en galgenhumor. Bij T-Bone Walker is het allemaal aanwezig. Te beginnen bij zijn artiestennaam: de Franse naam "Thibeau" vond hij niet mooi klinken, dus maakte hij er T-Bone van. Zijn elektrische gitaarsolo's zijn van ver herkenbaar - vooral de bending die later door Chuck Berry zou gekopieerd worden. En op het podium was hij een feestbeest, een man die de gitaar in de nek gooide, of met de tanden zijn snaren bespeelde. Jimi Hendrix was een grote fan en zou later de clownerie herhalen. De ene showman inspireert de andere. En de ene bluesman bezielt de andere.

How Long, How Long Blues - Leroy Carr & Scrapper Blackwell

Leroy Carr
Leroy Carr was een Amerikaanse bluescrooner die zichzelf begeleidde met lichte, stedelijk verfijnde pianomuziek. In 1928 wist hij met erg veel moeite de gitarist Scrapper Blackwell te overtuigen om een opname te maken van zijn ballad "How Long, How Long Blues". Scrapper beschouwde de blues eerder als een vrijetijdsbesteding, maar hij ging overstag. De opname werd gemaakt in een radiostation in Indianapolis de song werd immens populair. Sedert die dag bleef Scrapper Blackwell in de buurt van Leroy Carr hangen en dook hij samen met hem nog vaak de studio in. Leroy Carr en Scrapper Blackwell vormden in de jaren dertig tot het meest populaire bluesduo van Amerika. Geen scheurende gitaren, geen eenzaam rondtrekkende troubadours: deze verfijnde pianomuziek zette in de jaren dertig de toon in bluesland! Bizar: doordat hij veel platen verkocht, was hij minder obscuur en dus minder gegeerd door de bluesrevivalists in de jaren zestig. En daardoor nu minder goed gekend dan Skip James.

Hoe lang, hoe lang moet die blues nog duren? How Long, How Long? Bluescrooner Leroy Carr lijkt zijn woorden eeuwig uit te rekken, terwijl de gitaar zijn lijden met staccato wandelpasjes volgt.  Sooo Long... 

Why Blues - Chris Thomas King

Waarom de blues? Tja, da's een moeilijke vraag. Just because? Chris Thomas King weet er meer over. Niet alleen is hij geboren in New Orleans als zoon van de bluesmuzikant, Tabby Thomas. Ook schreef hij het boek "The Blues: The Authentic Narrative of My Music And Culture" waarin hij overtuigend argumenteert dat de blues niet zozeer afkomstig is uit de Mississippi Delta, maar wel uit de Creole cultuur van New Orleans. "Why Blues" verscheen op het album "Me, My Guitar And The Blues" uit 1999.

That's What The Blues Is All About - Maria Daines

You're heart says yes
But your head says no
And you're tangled
Up in doubt
You wanna cry
Scream n' shout
Let go
That's what the blues is all about

That's What The Blues Is All About - Maria Daines

That's What The Blues Is All About kwam uit in 2018 op het album "Come On Over".

3 O'Clock Blues - Lowell Fulson

Lowell Fulson
De blues kent geen regelmaat. Elke dag kan de blues toeslaan, en dan nog op elk onmogelijk moment.  Sommigen worden door de blues nooit losgelaten. Blues is als het ware een continu proces.
Drie uur in de ochtend. Dat is het moment waarop Lowell Fulson de blues te pakken kreeg. Lowell Fulson kan de slaap niet vatten en sleept zich pijnlijk vooruit, terwijl zijn broer Marin op de ritmegitaar je de tiktak van de klok laat voelen. En slapeloosheid leidt tot depressie - aan het eind van het nummer citeert Lowell Fulson een afscheidsboodschap: "Well now it's three o'clock in the morning, and I can't even close my eyes. Goodbye everybody, I believe this is the end." 

Lowell Fulson schreef "3 O' Clock Blues" in 1946. In september 1951 pikte B.B. King het nummer op, zong het met de nodige dramatiek in een geïmproviseerde studio en de rest is geschiedenis: "3 O'Clock Blues" lanceerde de carrière van de koning van de blues.


Blues Before Sunrise - Elmore James

De zon is nog niet op, de blues staat al naast je bed. Rock 'n Rollpionier Elmore James schudt je wakker met zijn typerende gitaarriff - en met tranen in de ogen, want Elmore James moet zijn geliefde verlaten. Elmore leerde het trouwens ook van de ontzettend invloedrijke bluespianist Leroy Carr, want ook dit nummer is geplukt uit het rijke repertoire van Leroy Carr.

Midday Blues - Nathan & Jessie

De wee-wee hours, de vroege ochtenduren, dat lijkt het moment waarop je bedacht moet zijn voor een overval van de blues. Maar opgelet, ook in het midden van de dag kan de blues je overvallen. Nathan & Jessie lijken er nog verrassend fris en vrolijk huppelend mee om te gaan. Misschien heeft de middagzon van hun thuisstad California hen een slag gegeven? Of misschien is het gewoon de combinatie van de accordeon en de resonator gitaar, en de mix van de vrouwen- en mannenstem die dit nummer zo aanstekelijk maken? Wie stelde dat de blues een trieste bedoening is?


Lazy Evening Blues - Alan Parker & Alan Hawkshaw

Al dat vrolijk gehuppel, daar wordt je alleen maar moe en lui van. Maar ook daar hebben we een remedie voor: de "Lazy Evening Blues" van Alan Parker en Alan Hawkshaw. Een dreunende bas en een prikkelende toetsenist brengen je tot rust.
De Britse componist Alan Hawkshaw kenden we in de jaren zeventig als toetsenist van The Shadows. Hij werkte ook samen met Olivia Newton-John, Jane Birkin en Serge Gainsbourg.

Late In The Evening Blues - Ray Charles

Laat op de avond ontmoeten we Ray Charles, The Genius. Brother Ray, zoals hij minzaam genoemd werd, versmolt in de jaren 50 en 60 de rhythm-and-blues en de gospel tot een nieuwe muziekvorm. De duivel binnen de muren van de kerk, dat kon alleen maar tot revolte leiden. Dus koos men een nieuwe naam voor de nieuwe muziekstijl: de soul was geboren. Met energieke achtergrondzangeressen, schelle koperblazers en warme saxofoons, maar nog steeds met een basis uit de blues. Een blues die de hele nacht bij hem zal blijven waken, tot hij 's ochtends wakker wordt met... de "Late In the Evening Blues".

Blue Night Blues - Leroy Carr & Scrapper Blackwell

Blauw, blauw, blauw. En laat nu vooral de nacht blauw kleuren.  Scrapper Blackwell beschouwde de blues als een vrijetijdsbesteding: in het echte leven verdiende hij immers ruimschoots de kost als alcoholsmokkelaar. En laat net die lucratieve hobby de ondergang van het duo inluiden... want zijn muzikale partner Leroy Carr kon de verleiding aan de drank niet weerstaan. De drank zou hem in 1935 zelfs de dood injagen; de blauwe duivels kregen hem te pakken...
In de Club 27 mag hij niet binnen, daarvoor leefde hij drie jaar te lang. Maar Leroy Carr behoort wel tot de allergrootsten der bluesgoden: op een levensloop van dertig jaar componeerde hij meer dan tweehonderd bluesnummers, waaronder klassiekers zoals "How Long, How Long Blues" en "When The Sun Goes Down".

Maar ík leid je mee door de blauwe nacht van Leroy Carr en Scrapper Blackwell, the Blue Night Blues!

Midnight Blues - Snowy White

Snowy White
Op het uur der spoken is de blues meest innemend. Snowy White maakt er een lange weemoedige instrumentale blues van.
Can a white man sing the blues? Witter dan Snowy White kan het haast niet: White is geen Amerikaan, hij werd grootgebracht op het grootste eiland van Engeland, het eiland White. Maar ook hij maakte al vroeg kennis met de blauwe duivels, toen hij op zijn tweeëntwintigste in contact kwam met Peter Alan Greenbaum, de oprichter van Fleetwood Mac maar helaas ook een man die door zijn schizofrenie en druggebruik door de Blue Devils werd gekweld. Later kwam hij op aanraden van Kate Bush terecht bij Pink Floyd. 
Of Snowy White de blues kan zingen, zal voor ons een vraag blijven. Maar hij weet zonder dralen de blues te vertolken op de gitaar. Meer dan acht minuten lang trekt hij je met zijn gitaarsolo dieper en dieper de donkerblauwe nacht in. "Midnight Blues".

That's What The Blues Is All About - John Lee Hooker Jr. & Daddy's Cash

Middernacht voorbij, dan ontbrandt het feestje. "That's What The Blues Is All About"! John Lee Hooker Jr. kreeg de feestelijke blues met de paplepel in de mond. Al had John Lee het vooraf niet gemakkelijk: een alcohol- en drugverslaving, schotwonden en messteken werden zijn deel. Maar de kracht van de blues is net de drijvende kracht van het bestaan. En in 2004 blies John Lee zijn bluescarrière nieuw leven in met zijn debuut-soloalbum "Blues With A Vengeance". John Lee is genezen, en als predikant trekt hij vandaag de dag naar de gevangenissen waar hij als voormalig geïnterneerde zelf een tijdje zijn bed spreidde. Wankelen tussen zonde en geloof: "That's What The Blues Is All About".

The Healer - John Lee Hooker & Carlos Santana & The Santana Band

De blues heeft onmiskenbaar helende krachten. Door spanning en ontspanning, maar ook door het onverbloemd uiten en expressief delen van emoties. Blues is a healer. En dat wist papa John Lee Hooker, the boogie-dokter, al decennialang: "Speel een nummer, en het geneest je geest. Blijf het spelen, en je raakt veel kwaadheid en stress kwijt". En dat John Lee ook een gulle deler is, dat is algemeen geweten. Hij speelde samen met alle groten der aarde, en in 1989 was de eer aan Carlos Santana. John Lee Hooker was op dat ogenblik 73 jaar, en zou met de opbrengst van het gelijknamige album "The Healer" de rest van zijn leven in comfort doorbrengen.


Talk About The Blues - John Spencer Blues Explosion

John Lee Hooker was de meester van de "Talkin' Blues". De helende kracht van de blues zit hem dus deels in het de muziek als uitlaatklep van alle ellende. De blues zet het lijden om in muziek en kunst, blues maakt er iets mooi van en overstijgt het lijden. 
Heb je de blues, dan kan je er maar beter over praten. 
De John Spencer Blues Explosion zet nog een krachtige stap verder: zij brengen een explosieve fusie van garage rock, noise rock en blues. Hun statement "I do not play the blues, I play rock and roll" blaast je hard van je sokkel. De stelling is trouwens een verwijzing naar Fred McDowell's album "I Do Not Play No Rock 'N' Roll". "Is dit blues?" hoor ik je vragen. Welja. Of toch niet. De roots and the fruits - die discussie gaan we dus niet voeren.

Heb je last van de blues, praat er dan over. En niet alleen met je dokter. Laat ons even kijken wie er allemaal uit de blueskast durft komen.

I Got The Blues - The Rolling Stones

Vooraan in het rijtje staan The Rolling Stones. Toen Keith Richards op 17 oktober 1962 op perron twee van het treinstation van Dartford contact maakte met Mick Jagger, sprong de bluesvonk over. De naam van hun eerste groepje, Little Boy Blue and The Blue Boys, loog er niet om: de jongens hadden de blues te pakken. Keith Richards speelde aanvankelijk enkel Chuck Berry-licks, maar toen Brian Jones de groep vervoegde, ging een nieuwe wereld voor hem open. Een cover van Muddy Waters' plaat "Rolling Stone" deed de rest: The Rolling Stones waren klaar om de wereld te veroveren.
"I Got The Blues" verscheen op het album "Sticky Fingers" uit 1971.

Damn Right, I've Got The Blues - Buddy Guy

Toen Mick en Keith nog snotters waren, stond George Buddy Guy al stevig met twee voeten op de planken. Met Muddy Waters als inspirator kwam hij terecht bij Chess Records, maar Leonard Chess, de stichter van het platenlabel, vond de nieuwe stijl van Buddy Guy maar niks. Leonard Chess omschreef het gitaarspel van Buddy Guy als "just making noise" en het werd hem niet toegestaan om in die stijl opnames te maken - Buddy Guy kreeg een rol als sessiegitarist bij Muddy Waters, Howlin' Wolf, Little Walter, Sonny Boy Williamson en Koko Taylor. Pas tijdens de bluesrevival van de jaren tachtig kreeg Buddy Guy echt de erkenning die hij verdient. En damn right, he's got the blues! Met bollekes-hemd of bollekesgitaar en vooral met een overdosis aan charisma siert hij nog steeds de grote en kleinere bluespodia!

Still Got The Blues - Gary Moore

Can white man sing the blues? Yes he can! Luister maar naar de Noord-Ierse zanger Gary Moore. De man scoorde hoge toppen met zijn slow blues uit 1990, "Still Got The Blues" uit het gelijknamige album. 
Gary Moore was de zoon van een concertorganisator in Belfast, en groeide dus op in de muziekwereld. Toen hij zes jaar was, stond hij al op het podium: in korte broek en op een stoel zodat hij beter bij de microfoon kon. Gary Moore dompelde zich in stevige rockmuziek en heavy metal, maar in 1990 kwam hij met de hulp van Albert Collins, Albert King en George Harisson uit de kast met zijn album "Still Got The Blues", waarna hij de blues trouw bleef. Voor de solo uit "Still Got The Blues" moest Gary Moore trouwens naar de rechtbank: de rechter oordeelde dat Moore de solo had gekopieerd uit het nummer "Nordrach" van de Duitse progressieve rockband Jud's Gallery. Gary Moore verdedigde zich met de stelling dat het nummer "Nordrach" nog niet officieel beschikbaar was toe hij "Still Got The Blues" uitbracht, maar de rechter stelde dat hij het op de radio had kunnen horen. De gelijkenis is alleszins treffend, oordeel zelf maar. De solo begint op 8:15, maar het hele nummer is boeiend om te beluisteren. 


Gary Moore overleed aan een hartaanval in februari 2011. Als eerbetoon aan Gary Moore, bracht Eric Clapton in 2013 een eigen versie van "Still Got The Blues" uit op zijn album "Old Sock".

The Blues Has Got Me - Twelve Bar Blues Band

En ook Nederlanders hebben wel vaker last van de blues: de Twelve Bar Blues Band brengt  hartverwarmende blues vanuit het noorderfront, met de kwaliteit en de sfeer van Chicago. "The Blues Has Got Me", uit het album met dezelfde naam: "The Blues Has Got Me".

Mr. McTell Got the Blues - Blind Willie McTell

En Blind Willie McTell, die ondergaat de blues als een onvervalste rambler: hij verlaat de stad, want de drank, de sigaretten en de vrouwen drijven hem het graf in.

I'm leaving town: baby going to leave my home
I'm going: where honey I'm better known
I walk these blocks: I got to buy me some shoes
That's the reason why: Mr McTell got the blues
Got drunk last night: mama and the night before
And if luck don't change: Mr McTell won't get drunk nomore
Cigarettes is my ruin: whiskey is my crave
Some of these nice‑looking women: going to take me to mygrave

Mr. McTell Got the Blues - Blind Willie McTell

Mama Got The Blues - C.W. Stoneking

Zelfs de mama van C.W. Stoneking heeft last van de blues. Het weegt op zijn schouders en het maakt zijn toekomst uitzichtloos. "Mama got the blues, and what Lord is we gon' do?" Het geweeklaag dringt diep door in zijn repetitieve roots-blues. Can white man sing the blues? Jazeker... C.W. Stoneking is een jeugdige witte Australiër gehuld in een wit hemd-met-strikje, en verrassend genoeg ook een man die roots-blues mengt met een vleugje calypso en een scheutje New-Orleans jazz tot een uniek sfeervol geluid dat zelfs zonder dat je de woorden hoeft te verstaan, de juiste mood weet te scheppen.

"Mama Got The Blues" verscheen op zijn vijfde album "Gon Boogaloo" uit 2014, een album waarvan ook de cover de moeite waard is om te bekijken.

Whole World's Got The Blues - Eric Bibb & Eric Gales

Ach, uiteindelijk krijgt iedereen wel eens met de blues te maken. "The Whole World's Got The Blues". Troubadour Eric Bibb kijkt door het canvas en ziet het, met de pijn in het hart, allemaal gebeuren. Eric Bibb bracht dit nummer uit in volle pandemie, dus ja, de hele wereld had er echt wel last van. En om de kille eenzaamheid van de lockdowns en de social distancing te verdrijven, stak de warmhartige Eric Bibb de hand uit naar de fenomenale gitarist Eric Gales om de akoestische klanken van Bibb's gitaar te versterken met vonkende elektriciteit. Aan het eind van het nummer lijkt de hele wereld wel eenstemmig mee te zingen. "Seems like the whole world's got the blues"!

If You Ain't Never Had The Blues - Boo Boo Davis

En ja, al wie dat nie springt... "If you ain't never had the blues, you don't know what it's all about". En dan ben je te beklagen, zeg maar. Boo Boo Davis leerde de blues nog op de authentieke manier: zingend op de katoenplantages. Hij heeft dus alle geloofsbrieven om de blues te bedrijven. En alle kracht om de blues te verdrijven. "If You Ain't Never Had The Blues" verscheen op zijn album "What Kind Of Shit Is This" uit 2014.

I'm Sorry I Ain't Got It, You Could Have It If I Had It Blues - Bert Williams

Even terug naar de jaren '20. Komiek en entertainer Bert Williams pretendeerde het niet te hebben.  Al was hij één van de eerste Afro-Amerikanen met een hoofdrol op de planken van Broadway, hij had het niet. "Call around tomorrow, If I have it, you can borrow".
Maar de blues heeft hij wel degelijk. "I'd love to die, but, Oh well, what''s the use?". Wel...  dat is dus de blues. En alleen al voor de titel mag Bert Williams mee in dit afspeellijstje: "I'm Sorry I Ain't Got It, You Could Have It If I Had It Blues".

I Am The Blues - Willie Dixon

Willie Dixon
Willie Dixon steekt zijn hand op en maakt een statement. "I Am The Blues". Tja, je kan hem dan ook niet miskennen: Willie Dixon was de man achter een hele resem bluesklassiekers; bij Chess Recors schreef hij hits als: "Little Red Rooster", "Back Door Man", "I Ain't Superstitious", "You Can't Judge A Book By Looking At It's Cover", "Spoonful" en "I Just Want To Make Love To You", om er maar enkele te noemen. Als we het dan toch hebben over de personificatie van de blues: Willie Dixon was de blues in hoogsteigen persoon!

Blues With A Feeling - Little Walter

Harmonicaspeler Little Walter ervaart de blues met bijkomende toets, de "Blues With A Feeling". Weinig verwonderlijk, als je weet dat ook Little Walter deel uitmaakt van het patrimonium van Chess. Marion Walter Jacobs, want zo was zijn echte naam, maakte er lange tijd deel uit van de band van Muddy Waters.

Blues with a feeling, that's what I have today
Blues with a feeling, that's what I have today
Gonna find my baby, yes if it takes all night and day

Blues With A Feeling - Little Walter

My Middle Name Is The Blues - All Them Witches

Willie Dixon claimt dat de blues niemand minder is dan hemzelf. Maar Dixon is niet de enige die zich de naam "blues" toe eigent. Ook de jongens uit Nashville, All Them Witches - volgens Wikipedia een "neopsychedelische bluesband" - hebben de naam "blues" op hun identiteitskaart staan. Tja, ze hebben dan ook een ellendig bestaan te lijden:

My daddy died in a trainwreck
My momma she was born to lose
My natural born name is trouble
My middle name is the blues
My middle name is the blues

My Middle Name Is The Blues - All Them Witches

De opname die je hoort komt uit het album "Live in Brussels".

The Blues Is Alive And Well - Buddy Guy

Wie ook mag spreken in naam van de blues, één ding is duidelijk "The Blues Is Alive And Well"! Net als Buddy Guy zelf, trouwens. Uit respect en met genoegen sta ik de man toe om in deze afspeellijst nog een derde keer de blues te verkondigen. In 2018 bracht hij het gelijknamige album op de markt.

I Guess That's Why They Call It The Blues - Elton John

De blues is dus van alle tijden, én iedereen heeft er last van. Sir Hercules Elton John kon het raden: "I Guess Thats Why They Call It The Blues". Een gevoel dat hij graag deelt met Stevie Wonder, de man die de mondharmonica-solo op het nummer mag plaatsen. "Too Low For Zero", zo heet het moederalbum van dit nummer. Nog zo'n heel erg bluesy titel.
Elton John en de blues? Jawel hoor! Reginald Kenneth Dwight is de naam die zijn moeder hem gaf, en al op zijn vijftiende speelde hij in de band Bluesology, een Rythm-and-Blues begeleidingsband. En zijn pseudoniem "Elton John" is een verwijzing naar bluessaxofonist Elton Dean en de Britse bluesanger Long John Baldry.

Liz Mandeville

Why Would a Woman Sing the Blues - Liz Mandeville

"Everybody wants to know... why would a woman sing the blues?" Want als je de afspeellijsten van deze podcast in statistiekjes zou gieten, wel, dan komen de mannen er sowieso oververtegenwoordigd uit. Worden vrouwen dan nooit geplaagd door de blues? Uiteraard wel. Meer nog: de vrouwen die in de blues aan bod komen, staan vaak gekend om de hoge dosis energie die ze ten berde brengen. Luister maar naar de Amerikaanse Liz Mandeville; de funky kracht spat uit het nummer! Liz Mandeville, witter dan wit en vrouwelijker dan vrouw, liet zich leiden door Muddy Waters en Koko Taylor. Ze schrijft haar nummers zelf, deze verscheen in 2014 op het album Heart 'O' Chicago.

Why I Sing The Blues - B.B. King

Vrouw of man, tja, waarom zing je de blues? Everybody wants to know. Dus vat de koning van de blues, B.B. King, het nog even samen in een oorkonde.  Het begon allemaal op dat schip. They where standing over him with a whip. And that's.... "Why I Sing The Blues"!


Preachin' The Blues - Bessie Smith

Bessie Smith
lueskeizerin Bessie Smith bracht in 1927, vier jaar voor haar overlijden, het nummer "Preachin' The Blues" uit. Bessie Smith slaagde er op één of andere manier in om de inhoud van haar bluesnummers tot waarheid te brengen. Het hoogtepunt - of beter dieptepunt - hiervan was de song "Nobody Knows You When You're Down And Out", uitgebracht enkele jaren voor de economische depressie en enkele jaren voor de ondergang van de bluesdiva. Bessie Smith had een heel kleurrijk leven geleid.  

The Birth Of The Blues - Frank Sinatra

Waar en wanneer is de blues geboren? Op de katoenvelden aan de Mississippi, of als een traag schurende dans in de jukejoint? In de wagens van de Minstrel Shows? We zullen het nooit weten. Maar wat we wel weten is dat alles fout ging toen de blues werd geboren. En zo komen we tot een personificatie van de blues, en dus bij "The Birth of the Blues".  Hier komt tieneridool Frank Sinatra. Akkoord, de songs van Frank Sinatra klinken meestal niet heel erg bluesy. Toch was de muziek uit The Great American Songbook op zijn minst voor een goed deel gebaseerd op de blues, net als de muziek die in de jaren dertig op Broadway werd gepresenteerd. Het kon ook niet anders: de blues had sedert de jaren twintig Amerika verovert. En dus... afgevlakte noten maakten zeker deel uit van de muziek van Frank Sinatra!

Blues Leave Me Alone - Jimmy Rogers

De blues krijgt dus een ware gestalte. De blues is een persoon. Een pesterige creatuur die 's ochtends naast je bed staat, die je de hele dag achtervolgt en die je tot in de vroege uurtjes wakker houdt. Jimmy Rogers probeert de blues nog te verjagen met een klaagzang: "Blue-oe-oes, leave me alone"!

Blues Why Do You Worry Me - Charlie Musselwhite

Toen hij jong was, onderhield hij zich door beton te gieten, greppels te graven en misschien vooral door in de jaren vijfig Moonshine, illegale whiskey, te verkopen door het raampje van zijn Lincoln-auto We hebbn het over de mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite. Ja, hij was wit. Maar als een ware bluesman trok hij, in het kielzog van The Great Migration, op zoek naar werk in Chicago. En daar leerde hij Muddy Waters, Junior Wells, Sonny Boy Williamson II, Buddy Guy, Howlin' Wolf, Little Walter, Big Walter Horton en Big Joe Williams kennen. Wat later sloot hij ook een levenslange vriendschap met John Lee Hooker. Ik hoef je niet meer te vertellen: de witte knaap werd genoeg beïnvloed om een witte bluesman te worden. En wat voor een. En ook Charlie Musselwhite ziet in de blues een ongewenste gast die veel te lang bij hem blijft plakken. "Blues Why Do You Worry Me" - een nummer uit het album "Juke Joint Chapel" uit 2013.


Baddest Blues - Beth Hart

En die bluescreatuur, die verschijnt in alle gedaanten. Als een alcohol- of drugsverslaving. Als een slechte levensgezel. Als een armoedige zwerver. Als een rijke eenzaat. Maar je kon het al raden: de meest enge vorm is de liefde. Love is the "Baddest Blues". En ook Beth Hart kon de blues niet ontlopen. Dus gooit ze radicaal de deuren open, "Bang Bang Boom Boom" heet haar album uit 2012, en ze kijkt de blues recht in het gezicht. De "Baddest Blues". 

Bad Luck Blues - Albert King

12 Bar Blues - Aaron Lee Tasjan

Het draait dus allemaal om die 12 maten. 12 bars. Al heeft de Amerikaanse singer-songwriter Aaron Lee Tasjan het blijkbaar niet zo goed begrepen. Zijn "12 Bar Blues" gidst je door de stad Los Angeles, wanhopig op zoek naar een overschotje whiskey. Of gewoon naar wat gezelschap.

Bopping The Blues - Carl Perkins

De blue is magie, meer dan muziek. Over de teleurstellingen in het dagdagelijkse leven, omdat het niet meer te harden is. Uiteindelijk rest ons enkel nog de blues, als uitlaatklep, en als middel om er weer bovenop te komen. Een stevig avondje dansen, uit de bol gaan, en we kunnen er weer tegenaan.
Carl Perkins, de man met de "Blue Suede Shoes" waar je maar beter niet kan op trappen, gooit de country en de rhythm-and-blues op een hoopje tot wat men rockabillymuziek noemt. En hij gaat dansen, samen met zijn vrienden.

Well, the doctor told me, Carl you don't need no pill
Yeah, the doctor told me, boy you don't need no pill
Just a handful of nickels
The jukebox will cure your ill

Bopping The Blues - Carl Perkins


Blues Power - Albert King

Ondanks de vaak sombere toon is de blues dus is positief. Heel erg krachtig, bevestigend en positief.  Blues erkent je problemen en overstijgt ze, blues geeft betekenis aan het leven ondanks de ellende die je pad kruist. De blues is een onweerstaanbaar krachtig middel. Albert King neemt zijn V-vormige gitaar in de hand en snijdt als een helende chirurg zijn gitaarlicks door je ziel. Geniet van deze tien minuten lange samenvatting: "Blues Power".

Bb Bm B