De Blues doorheen de geschiedenis: Leroy Carr (1905 - 1935)

Leroy Carr

Leroy Carr was een "crooner" en een ondergewaardeerde pianist. Leroy Carr werd geboren in 1905 in de stad Nashville in Tennessee. Zijn ouders gingen uit elkaar, waarna hij met zijn moeder verhuisde naar Indianapolis, het centrum van de auto-industrie. Maar Leroy hunkerde om de wereld te zien: hij leerde zichzelf piano spelen en voor de kost sloot  hij zich aan bij een circus. Hij ging ook voor een tijdje in het leger en verdiende zelfs een tijdje zwart geld als dranksmokkelaar.
Maar uiteindelijk slaagde hij er in om als artiest aan de bak te komen: halverwege de jaren '20 was Leroy Carr een professioneel entertainer en een graag geziene gast rond Indiana Avenue in Indianapolis.

Leroy Carr ontmoette rond die periode ook Francis "Scrapper" Blackwell, de muziekpartner waarmee hij zijn verdere leven succesvol zou samenwerken. Scrapper Blackwell, wiens voorouders je bij de Cherokee indianen kan terugvinden,  was als kind met zijn familie in Indianapolis beland, en daar verdiende hij voornamelijk de kost als alcoholsmokkelaar. En in zijn vrije tijd stortte hij zich op de muziek: van een sigarendoos en de nek van een oude mandoline had hij een gitaar gebouwd en na te luisteren naar de gitaarstijl van Blind Lemon Jefferson had Scrapper Blackwell zijn eigen melodische stijl gecreëerd, een stijl waarmee hij een jazzy tintje toevoegde aan de muziek van Leroy Carr.
Scrapper Blackwell was echter niet meteen te overtuigen om naar de opnamestudio te trekken - waarschijnlijk verdiende hij meer met zijn obscure baantje. Maar Leroy Carr kreeg hem uiteindelijk toch zover, en in 1928 maakte het tweetal hun eerste opname bij Vocalion. Uit die sessie komt het baanbrekende "How Long, How Long Blues": een gesofisticeerde 8-matenblues met een vlotte melodie die past in de stijl van "The Roaring Twenties", maar met een tekst die aanspraak maakte op de plattelandsblues. En die mix sloeg aan, je moet immers weten dat vanaf halverwege de jaren twintig de platenmaatschappijen meer en meer interesse vertoonden voor de no-nonsense country blues.

Leroy Carr & Scrapper Blackwell

T-Bone Walker en Eric clapton waren ook die mening toegedaan, want zij maakten een coverversie van het nummer, T-Bone al in 1954, Eric Clapton in 1994 op het album From The Cradle.

Later volgde nog een belangrijk aantal hits die vandaag als blues-standards beschouwd worden. Een van hun mooiste ballads vind ik toch wel "When The Sun Goes Down".
Ook Robert Johnson was trouwens een grote fan: de muziek van Robert Johnson verscheen pas een goeie acht jaar na de muziek van Leroy Carr, en in zijn nummer "Love In Vain" hoor je Leroy Carr's "When The Sun Goes Down" weergalmen.

En nog zo'n dijk van een nummer: "Blues before Sunrise", opgenomen door Leroy Carr in 1934 en gecovered door Elmore James In 1955, door John Lee Hooker op zijn album "Burnin'" in 1962 en alweer door Eric Clapton, ook uitgebracht op het album From The Cradle, waarna Ray Charles het nummer op zijn album "Hey Now" uit 1997 nog eens overnam. Tja, oppassen met die Ray Charles! Die man klinkt heel erg vroom, hij haalde zijn inspiratie uit de gospel, maar als hij zijn forty-five boven haalt, dan kan je maar beter uit de buurt blijven!
En er zijn nog veel meer pareltjes in het repertoire van Leroy Carr, want de man componeerde meer dan 200 nummers.

Scrapper Blackwell speelde tussendoor ook samen met Georgia Tom Dorsey, de "Father Of The Gospel Music". En ook solo ging hij de baan op.
Scrapper Blackwell is trouwens de auteur van het nummer “Kokomo Blues” - hij schreef het in 1928. James  Arnold kaapte het in 1934 en zette het om tot "The Original Kokomo Blues" waarna de man zichzelf Kokomo Arnold is gaan noemen. Robert Johnson ging met het nummer opnieuw aan de haal in 1936 om er de gekende standard “Sweet Home Chicago” van te maken. En dat nummer werd dan weer vereeuwigd door de Blues Brothers in hun film “Blues Brothers” uit 1980.


Scrapper Blackwell was helaas niet alleen Leroy Carr's muzikale partner maar ook zijn onafscheidelijke drinkebroer. In 'Sloppy Drunk Blues" zingt Leroy Carr over alcohol. Hoor je hier al niet de prille roots van de Rock 'n Roll weergalmen?

In 1935 overleed Leroy Carr vroegtijdig aan een overdosis alcohol. Zijn partner Scrapper Blackwell wist te ontwennen, maar keerde nooit terug naar de muziekbusiness. Scrapper Blackwell werd in oktober 1962 neergeschoten bij een overval..

Leroy had de piano vastgezet in de blues, Peetie Wheatstraw heeft dat geluid verder gezet. En niettegenstaande Leroy Carr door de bluesrockers wat in een vergeten hoekje is geduwd, mag je zijn invloed op de geschiedenis van de Blues niet onderschatten! Het is dan ook niet verwonderlijk dat Columbia Records, na het onverwachte succes met het album "Robert Johnson, King Of The Delta Blues Singers" uit 1960, ook de muziek van Leroy Carr opnieuw uitbracht op het album met de titel "Blues Before Sunrise".

Bb Bm B

Wat volgt